Angst

Het is 13.30 uur ’s middags en ik heb Noa de hele dag nog niet gezien. Vanochtend om 9 uur is ze naar buiten gegaan, daarna hebben we niks meer van haar vernomen. Ik heb haar al een aantal keer geroepen, maar ze komt niet. Ik wacht, ik wil haar koppie zich onder de schutting door zien komen zo van “baasje, ik ben er weer!”. Door wat we met Noa hebben meegemaakt maak ik me snel zorgen om haar. Laat ze zich even niet zien? De ergste doemscenario’s gaan meteen door mijn hoofd. Misschien is ze aangereden, vergiftigd of opgesloten. Ik kan er niks aan doen, het komt zo mijn hoofd in gewaaid..

Telkens roep ik haar weer “Noooaaa” maar ze laat zich niet zien. Nu weet ik dat ze een avonturier is, ze houdt ervan om buiten te zijn en te verkennen. Ik heb dan ook de hoop dat ze op ontdekkingstocht is en zich straks weer laat zien alsof er niet gebeurd is.

Ik zie een dierenambulance voorbij rijden, ze zullen toch niet gebeld zijn door iemand die haar heeft gevonden..? Ik krijg meteen hartkloppingen, het zal toch niet he.. Er rijden auto’s met een rotgang voorbij, als ze maar niet weer onder een auto terecht gekomen is. De vorige keer heeft ze “geluk” gehad, maar als ze weer geraakt zou worden zou de kans groot zijn dat ze het er niet levend vanaf brengt.

Ik ijsbeer door het huis. Iedere minuut kijk ik uit mijn raam, zit ze er al? Telkens word ik weer teleurgesteld, geen Noa.. Misschien aan de andere kant? Ik kijk ook daar uit het raam maar zie haar niet. Inmiddels heb ik hartkloppingen en gaan de gekste dingen door mijn hoofd. Ik spreek mezelf toe “Ze is vast op avontuur, ze komt zo wel weer”. Ik denk aan verhalen die ik heb gehoord: katten die zomaar uit het niets verdwenen en waar nooit meer iets van is vernomen. Het kán zomaar ineens gebeuren. Precies gisteren is ze haar halsband verloren waar ons adres in staat, zal je net zien..

Inmiddels heb ik Vix ook naar buiten gelaten, misschien ziet hij haar ergens en komen ze samen terug naar huis. Ik zie hoe hij door de tuinen struint. Ik zoek afleiding, er moet nog een blogje geschreven worden en ik begin van me af te schrijven. Ondertussen kijk ik 10x uit m’n raam zonder resultaat.

Voor de 11e keer kijk ik uit mijn raam, JA! Daar zit ze! Mijn hart maakt een klein sprongetje, na alle doemscenario’s in mijn hoofd is dit het fijnste wat er kon gebeuren. Ik denk weer terug aan de avond dat ze werd aangereden, ook toen probeerde ik mezelf ervan te overtuigen dat er niks aan de hand was. Toen ze ’s nachts om 5 uur met een verminkt pootje voor de deur zat, wist ik dat de gekste dingen zomaar voor je deur kunnen gebeuren. Sindsdien ben ik extra bezorgd over haar.

Maar nu is er écht niks aan de hand. Ze is op avontuur geweest en had helemaal geen behoefte om eerder naar huis te komen. Ze vermaakte zich prima. Ondertussen ligt ze nietsvermoedend op mijn bed, zich te wassen. Ik knuffel haar en vraag me af waar ze allemaal geweest is. Ik ben blij dat ze er weer is, die doemscenario’s waren dus helemaal nergens voor nodig. Gek hoofd van mij. Als ze maar voorzichtig doet en op tijd weer terug naar huis komt <3

Ik slaak een diepe zucht, ze is er weer. Ik hou haar in m’n armen en diep in mijn hart zou ik haar nooit meer naar buiten willen laten…