De eerste blogpost die écht heel persoonlijk is, stiekem vind ik het best eng om dit te delen. Maar het gaat even niet zo heel lekker. Het is vandaag blue monday en het leek me wel een heel goed idee om extra aandacht aan depressies te geven. Op een depressie rust een enorm taboe, dat heb ik wel gemerkt. Toen ik 15 was maakte ik moeilijke tijden mee en voelde ik me verschrikkelijk: ik had een depressie. Op school kreeg ik allesbehalve begrip: “Je moet maar gaan sporten”,”Je moet maar wat harder voor jezelf zijn”, “Omdat je dénkt dat je een depressie hebt, krijg je het ook juist”. Zo ontzettend stom gedacht. Later kwam aan het licht dat ik een stofje in mijn hersenen mis waardoor ik me depressief voelde. Het is echt een ziekte.
Ik ging aan mezelf twijfelen: Was ik dan echt zo’n loser? Die niet naar school wou? Was ik lui? Nu weet ik NEE. Ik kon er niks aan doen: de combinatie van mijn gevoeligheid voor depressies en de dingen die ik meemaakte zorgde ervoor dat het getriggerd werd.
Aan de ene kant vind ik het ook raar dat ik het moeilijk vind dit te schrijven, als ik mijn been had gebroken had ik dat zonder twijfel op internet gezet. Maar een depressie, je ziet het niet en daardoor rust er een taboe op. Ik probeer met deze post een klein beetje het taboe te doorbreken. Als je (denkt dat jij) een depressie hebt, zoek dan asjeblieft hulp en laat je niet klein krijgen door de reacties van onwetende mensen.
Ik ben de laatste tijd een beetje ingestort, dat is niet overdreven gezegd denk ik. De laatste dagen had ik ontzettende last van hoofdpijn, migraine. Ik bracht een dag in bed door en toen ging het wel weer maar de hoofdpijn bleef aanwezig. De laatste maanden had ik het zwaar: m’n oma overleed, ik ben niet zo’n prater en krop dus veel op. Onbewust had ik ook veel stress over van alles (kan ik het wel?) en school vond ik even niet zo leuk.
Zo weinig energie heb ik de laatste tijd, en ik zal jullie eerlijk zeggen dat ik eigenlijk het liefst alleen maar blogjes schrijf omdat ik dat wél heel leuk vind. Maar school heeft ook aandacht nodig en dat valt me soms zo zwaar, en ik begrijp het niet. Want eerst vond ik school altijd heel leuk en ging ik eigenlijk makkelijk doorheen maar nu.. Pf. Uiteindelijk zal het echt wel weer gaan maar nu gaat het gewoon een beetje moeizaam.
Afgelopen dagen stortte ik eigenlijk een beetje in en kon ik alleen maar huilen. Zo ken ik mezelf helemaaal niet maar de laatste tijd voel ik dat ik steeds meer opkrop. Ook heb ik last van stemmingswisselingen en het is zo vervelend want soms weet ik zelf niet eens waarom ik me zo voel.
Soms ben ik bang, in het verleden had ik last van depressies en ik weet dat dit iets is wat in mij zit. Ik ben er extra gevoelig voor. Ik slik wel medicijnen maar soms denk ik weleens dat het manisch is omdat ik ook erge stemmingswisselingen heb. De meeste mensen omschrijven mij altijd als vrolijk, gezellig, lief (haha) maar ik heb dus ook een andere kant die ik zelf nauwelijks ken. Dat is zo gek, en soms komt hij opeens tevoorschijn. Soms heel lang niet, soms meerdere keren. Een soort donkere kant, die niks ziet zitten, niet kan lachen, leeg uit de ogen kijkt. Echt heel bizar.
Soms voel ik me ook héél blij: dan kan ik alles aan, zie alles zitten, ben druk met van alles en nog wat en als ik voor school ga zitten heb ik binnen een halfuur een heel verslag getypt. Bijna hyper gewoon. En vaak voel ik me ook gewoon normaal, gelukkig.
Behandel iemand met een depressie niet anders, en hou vooral contact: ga niet opeens denken ‘oh dat vind hij/zij vast niet leuk want hij/zij heeft een depressie’. De persoon is dezelfde, met hetzelfde karakter. Depressie is gewoon een fout met stofjes in je hoofd, waar jij zelf niets aan kan doen. Ik ben gewoon Marjoleine, dat ik gevoelig ben voor depressies maakt mij geen ander persoon.
