Het wordt heel vaak gezegd: je moet iets doen waar je gelukkig van wordt. Maar oh, wat is dat lastig. Want waar word je nu eigenlijk gelukkig van? En doe je iets omdat jij het echt leuk vindt, of omdat je denkt dat mensen het van je verwachten?
Iedereen heeft altijd een overal een mening over, en vaak schromen mensen ook niet om dat uitgebreid aan je te vertellen. Ik vind het zelf heel lastig: je moet dit doen, het is het beste om dit te doen of nee juist dat. Ik trek me soms veel aan van wat mensen zeggen, heb het idee dat er bepaalde dingen van me verwacht worden. Dit heeft ervoor gezorgd dat ik soms dat wat ik écht wou uit het oog verloor.
Na de HAVO ging ik naar de hogeschool, dat ik ook eerst MBO zou kunnen doen bestempelde ik als onzin. Ik had havo gedaan, dus zou ik een HBO studie doen. Nu ik terugdenk, is het niet wat ik echt graag wou. Ik ben totaal geen leerder, hou er veel meer van om in de praktijk te leren. Maar naar het MBO gaan voelde als falen, als niet voldoen aan de verwachtingen. Een tijdlang ging het goed, maar afgelopen maanden kwam de omslag.
Wanneer heb ik het voor het laatst écht naar m’n zin gehad op de hogeschool? Als ik het eerlijk bij mezelf naging, kon ik hier eigenlijk geen antwoord op geven. Eigenlijk was er niks van wat ik had geleerd waar ik écht enthousiast van werd. Ik had het idee dat ik vastzat in verwachtingen, ik wist niet meer of ik het nu eigenlijk voor mezelf deed of voor anderen. Ik besloot om heel eerlijk te gaan kijken: was dit echt wat ik wou? Wat ik mezelf de komende jaren zag doen? Het antwoord hierop was eigenlijk nee.
Ik vond het ontzettend moeilijk om te accepteren. Ik kon toch niet wéér stoppen, wat zou er dan ooit van mij terecht moeten komen? Ik besloot nog even door te gaan maar toen ik na 2 weken huilend in het bushokje zat wist ik het: dit was het niet voor mij. Ik was niet meer gelukkig in wat ik deed. De lange reistijd naar school en stage, de hoge studiedruk en de weinig tijd voor mezelf braken me op.
Ik ben altijd al heel gevoelig geweest: ik heb echt rust en tijd voor mezelf nodig. Anders gaat het gewoon niet goed met me en word ik depri (ik schreef hier over mijn gevoeligheid voor depressies). Ik merkte dat het niet meer goed ging, ik was steeds vaker verdrietig en zat niet goed in mijn vel. Ik ging zelfs naar de huisarts met (voor de zoveelste keer) depressieve klachten. Ik besloot dat het zo niet meer ging: ik moest me weer gelukkig gaan voelen.
Het duurde nog lang voordat ik de link legde tussen mijn depressies en mijn opleiding. Nu ik terugkijk ging het al veel langer niet meer goed. Ik linkte de dipjes aan andere dingen maar uiteindelijk wist ik dat het daar niet door kwam. In mijn hart wist ik al veel langer dat het zo niet ging, maar ik wou het niet opgeven.
Afgelopen maandag zette ik mijn stage stop. Het ging echt niet meer. Een paar weken geleden stond ik al voor hetzelfde dilemma: stoppen of doorgaan? Maar opgeven? Dat wou ik niet. Ik zette nog even door maar het ging niet beter met me. En dus stopte ik. Er is een last van mijn schouders gevallen, alsof de strop om mijn nek weg is. Ik ben ontzettend opgelucht. Voor nu ga ik kijken wat ik nu écht wil. Ik neig ernaar om niveau 4 te doen, of misschien wel een hele andere richting op te gaan. Ik luister in ieder geval naar mijn hart, want dan komt het altijd goed.
