Ik ben enig kind, en ik vind het prima zo. Vaak vragen mensen mij “hoe is dat nou, om enig kind te zijn?” Vaak antwoord ik dan dat ik het af en toe weleens jammer vind dat ik geen broer of zus heb maar dat ik er verder geen moeite mee heb. Om nog maar te zwijgen over de vooroordelen: “Enig kinderen zijn verwend” “Enig kinderen kunnen niet delen” “Enig kinderen kunnen niet met mensen omgaan”. Om even voor mezelf te spreken: dikke onzin. Ik las zelfs in een onderzoek dat enig kinderen over het algemeen iets intelligenter zijn, even sociaal als mensen die wel broers of zussen hebben en ook evenveel vrienden hebben.
Verwend
Verwend ben ik echt nooit. Als ik iets wou kopen moest ik er altijd zelf voor sparen, vaak kreeg ik dan een deeltje wel van mijn ouders maar ze betaalden het echt niet helemaal en ook echt niet zomaar. Zo wou ik vroeger bijvoorbeeld heel graag een Nintendo DS, ik spaarde er voor van mijn verjaardags- en zakgeld en uiteindelijk kon ik hem kopen. Zó blij was ik toen. Tuurlijk kreeg ik vroeger weleens iets extra’s, maar zeker geen grote dingen. Voor mijn ene oma ben ik ook het enige kleinkind, van haar kreeg ik wel wat meer dan wanneer ze meer kleinkinderen zou hebben. Zo kreeg ik bijvoorbeeld een Fatboy voor een verjaardag: zo’n grote zitzak. Als ze meerdere kleinkinderen had gehad zou ze dat natuurlijk niet doen want zo’n ding is best duur. Maar over het algemeen ben ik echt niet verwend.
Niet sociaal
Dit vind ik echt zo’n vooroordeel: dat je zou merken aan mensen dat ze enig kind zijn omdat ze niet sociaal zijn. En dat ze niet goed kunnen delen omdat ze dat niet gewend zijn. Ik ben van mening dat dit grotendeels in je karakter zit en niet uitmaakt of je broers of zussen hebt of niet. Ik ging op school natuurlijk ook veel om met anderen en dat ging altijd super goed. Vroeger zei mijn moeder weleens dat júist omdat ik enig kind was ik veel vrienden en vriendinnen had. Ik had immers geen broers of zussen om dingen mee te doen dus moest ik wel, haha!
Zielig
Sommige mensen zeggen weleens: “Ik wil meerdere kinderen want 1 is zo zielig”. Ergens kan ik me daar wel iets bij voorstellen, zelf vind ik dat ook altijd zielig: een kind wat dan bijvoorbeeld met alleen de ouders in de stad loopt. Maar gelukkig weet ik zelf dat dit totaal niet zielig is, je krijgt natuurlijk alle aandacht en ik heb zelf een hele goede band met mijn ouders. Ook mochten van mijn ouders vriendinnen altijd mee eten, blijven slapen, mee naar een pretpark enz. Alleen had ik er zelf eigenlijk niet altijd behoefte aan om iemand mee te nemen, ik vermaak(te) me prima in mijn eentje en had soms helemaal niemand nodig. Zelf zou ik trouwens wel graag meerdere kinderen willen, maar mocht het bij één blijven dan zou ik daar ook heel tevreden mee zijn. Ik weet immers hoe het is 😉
Ik vind het dus helemaal prima om enig kind te zijn, ik heb het ook eigenlijk nooit echt erg gevonden. Ik kon lekker op mezelf zijn, hoefde geen rekening te houden met een broer/zus die tegelijk wou douchen, mijn kleren worden niet uit de kast gestolen door een zus, en zo zijn er nog heel veel meer voordelen! En eenzaam..? Dat zeker niet. Ik heb gelukkig heel veel lieve vriendinnen & familie om me heen!
Ik ben heel benieuwd: zijn jullie misschien zelf enig kind en hoe denken jullie hierover?
