Ik heb het al een aantal keer laten vallen in mijn andere artikelen, ik ga weer studeren! Zoals jullie misschien weten heb ik eerst de HBO-V gedaan, heb ik dit hierna verruilt voor het leren/werken op MBO niveau 4 en ga ik nu weer terug naar het hbo. Ik weet dat er heel veel mensen die zullen zeggen “Jij weet ook niet wat je wil” en “Wat moet dat nou worden met jou”, maar als je diep in mijn hart kijkt is de HBO-V toch het allerliefst wat ik wil doen. En wat je hart je zegt moet je naar luisteren toch?!
Een jaar geleden..
Toen ik nog op het hbo zat ging het eigenlijk prima. Ik haalde mijn propedeuse en haalde ook alle tentamens. Ik had echt het gevoel heel erg op mijn plek te zitten. Ik ging met plezier naar school, voltooide een “zware” stage in een psychiatrisch verpleeghuis en had het idee dat ik voldoende uitgedaagd werd. Toen ik stageliep in het ziekenhuis begon het me zwaar te vallen: de reistijd. Ik zat op de Haagse Hogeschool en 3 uur per dag in het OV was heel normaal. ’s Ochtends stond ik om half 5 op en ’s avonds om 6 uur kwam ik weer thuis. Het enige wat ik deed was eten, werken en slapen. Iets waar ik niet gelukkig van werd. Ook het overlijden van oma zorgde ervoor dat ik niet zo goed in mijn vel zat.
Een uitweg
Ik zag nog maar één “uitweg” en dat was stoppen. Op de cardiologie zat ik niet op mijn plek: ik maakte heftige situaties mee zoals hartinfarcten, jonge mensen met hartproblemen enz. Dit maakte op dat moment zoveel indruk op mij dat ik het niet goed aankon. In combinatie met de lange reistijd, weinig ontspanning en overlijden van mijn eigen oma was dit te heftig. Ook ging ik nadenken over mijn toekomst op de Haagse: stages van een halfjaar en 3 a 4 uur reistijd met het OV, ging ik dat trekken? Het antwoord wist ik eigenlijk al en dat was nee. Van dagen waarbij ik alleen maar eet, werk en slaap word ik écht niet gelukkig. Ik heb tijd voor mezelf nodig en tijd om leuke dingen te doen.
Andere richting
Ik besloot een andere richting op te gaan en die richting was de GGZ. Ik vind mensen met psychische problemen een héle leuke doelgroep en besloot te solliciteren bij een organisatie hier in de buurt, echter was deze functie wel niveau 4. Ik werd aangenomen en ging mijn weg vervolgen. Het afgelopen jaar werkte ik in de GGZ en dat was écht heel erg leuk. Ik heb ontzettend veel leuke momenten meegemaakt, maar ook hele verdrietige. Mensen zien groeien, maar ook achteruit zien gaan. Het werken met mensen is echt wat mij blij maakt. Dat mensen tegen je zeggen “Dankjewel Marjoleine, je hebt me echt geholpen”, dat is zo ontzettend waardevol. Echter merkte ik dat ik op school (MBO) te weinig uitdaging had, ik haalde 8en en 9ens met twee vingers in mijn neus en de uitdaging was ver te zoeken. Ook de combinatie van werken en leren viel me best zwaar, en dan vooral het hele opdrachtenboek wat je op je werk moet uitvoeren kostte me veel moeite.
Toch weer een andere richting
Het afgelopen jaar was ontzettend leuk en leerzaam. Ik heb zoveel geleerd over mezelf als persoon en inzicht gekregen in de manier hoe ik leer en communiceer. Toch miste ik heel erg de uitdaging en toen de praktijkopleider zei: “Joh, waarom ga je niet gewoon de hbo-v afmaken? Je hebt je propedeuse al, je kan het makkelijk. Wat houd je tegen? Ga genieten van je studententijd, ontwikkel jezelf en ga dan weer die stap naar het werken maken” Op dat moment maakte mijn hart een klein sprongetje, ja dat was het. Dat was wat ik moest doen. Diezelfde middag heb ik me ingeschreven op de Hogeschool Rotterdam en mijn ontslag genomen.
Moeilijk
Soms is het best moeilijk, ik maak een hele “omweg” en sommige vriendinnen zijn al afgestudeerd. Als ik de normale route had gekozen was ik nu ook begonnen met afstuderen en dat maakt me soms best verdrietig. Ook de meningen van anderen zijn vaak ongezouten “joh, wat moet dat nou worden met jou?” en “jij weet ook niet wat je wil?” zijn dingen die ik hoorde. Het doet me pijn omdat ik mijn hart probeer te volgen. Ook “goh, jammer dat je er eerst mee gestopt bent en naar mbo bent gegaan” heb ik mensen horen zeggen. Toch zie ik het niet zo: ik heb een jaar gewerkt, heel veel kennis opgedaan, mezelf beter leren kennen, een autootje kunnen kopen en uitgevonden wat dan wel écht bij me past.
Uiteindelijk kom ik er wel, misschien doe ik er langer over maar ik weet zeker dat ik mijn weg ga vinden. Ik kies niet de makkelijkste weg, maar dan hou ik me vast aan het volgende gezegde: “Difficult roads often leads to beautiful destinations”.
En zo is het. ♥
Foto boven dit artikel is afkomstig van Unsplash.
Laat een reactie achter