Zoals jullie vast wel weten ben ik sinds een aantal maanden het trotse baasje van onze hond Nora. Ook weten jullie misschien wel dat Nora uit Spanje komt. Via een stichting is naar Nederland gekomen. Ik zag haar uiteindelijk voorbij komen op Facebook (ja echt!) en was op slag verliefd. Mijn fantasie sloeg op hol: hoe leuk zou zo’n lief klein hondje zijn? We zouden samen kunnen wandelen, fietsen, naar het strand en naar het bos. Inmiddels is deze droom uitgekomen en leek het me leuk een blogje te schrijven over een hond adopteren uit het buitenland. Want, waarom zou je het doen? Hoe ging het bij ons? En zijn er nog dingen waar je op moet letten?

Hond adopteren uit het buitenland

Het was eigenlijk nooit onze bedoeling om een hondje te nemen, laat staan een hond adopteren uit het buitenland. Natuurlijk hadden we het er weleens over gehad, vooral ik wou heel graag een hondje. Voor rashonden betaal je al snel een paar duizend euro en een ras is iets wat ik totaal niet belangrijk vind. Het allerbelangrijkste vind ik dat een hond lief is en een maatje is. Om hier duizenden euro’s voor neer te gaan leggen… Nee. Het begon allemaal na de vakantie op Corfu. We zagen zoveel zielige dieren die me echt aan het hart gingen. Ik besloot eens op Facebook te zoeken want er moest toch wel iets zijn om deze dieren te helpen? Ik kwam terecht bij Stichting Dierenbemiddeling Europa. Een stichting volledig gerund door vrijwilligers die dieren in het buitenland helpen.

Waarom zou je het doen?

Laat ik ook meteen zeggen dat het adopteren van een hond uit buitenland echt niet zaligmakend is. Ook in Nederland zitten veel dieren in asielen en hebben heel veel dieren een lief baasje nodig. Dit was dus ook zeker een optie voor ons geweest! Maar toen kwam dus Nora voorbij, zittend in een mandje van een fiets met een ander hondje. Ik besloot te reageren en voor ik het wist hadden we haar ‘gereserveerd’. Er zijn trouwens heel vaak mensen die heel vertederd naar haar kijken en vragen “Wat is dat voor ras?”

Ook wil ik even zeggen dat ik groot voorstander ben van het adopteren van wat oudere dieren. Puppy’s zijn lief en schattig maar er zijn ook zoveel volwassen dieren die geen baasje hebben. Nora is 4 en al helemaal opgevoed: ze is zindelijk, kan los lopen en kan alleen zijn. Iets wat je een puppy allemaal nog zal moeten leren. Daarnaast zijn de kosten voor een hondje uit het asiel of via een stichting veel lager dan wanneer je een rashond koopt. De dieren zijn voorzien van een paspoort, chip en gesteriliseerd. Daarnaast zijn de meeste honden uit het buitenland echt enorm lief, ondanks dat ze soms een trauma hebben.

En nu?

Toen wij besloten om Nora te adopteren was ze al in Nederland. In Nederland worden de dieren ondergebracht in pleeggezinnen. Van daaruit gaat de stichting op zoek naar een nieuw baasje voor ze, die zich (net als ik) vaak melden via Facebook. Nora was gechipt en gesteriliseerd en ook haar inentingen ed. heeft ze gehad. Alleen voor de ziekte van Weil is ze nog niet ingeënt, dit vaccin zit in Spanje niet in de ‘basis’ inentingen. Uiteindelijk zou ik er in de toekomst echt voor kiezen om een dier een tweede kans te geven en niet zomaar een (ras)hond/kat te kopen. Er zijn zoveel enorm lieve dieren die geen fijn thuis hebben en wat is er mooier dan ze dat bieden?

Mocht je nieuwsgierig zijn naar Stichting Dierenbemiddeling Europa, kijk dan hier op hun Facebook. Ik schrijf deze blog trouwens gewoon omdat ik vind dat ze heel goed werk doen voor heel veel dieren 🙂