Op het moment dat ik dit schrijf is het precies een jaar geleden dat oma overleed. Een jaar alweer, het lijkt veel korter geleden. 91 jaar en toch kwam het onverwacht, ik dacht altijd dat je 100 zou worden.
Voor en na het overlijden van oma
Voor en na het overlijden van oma had ik het moeilijk, ik moest gewoon naar school maar wou ook bij oma aan haar bed zitten. Ik weet nog dat ik een paar dagen voor je overleed school mailde met de mededeling dat ik vandaag niet kwam “Ik wil liever wat langer bij oma zijn” zei ik tegen mijn ouders. Ik denk mijn intuitie op dat moment sprak want achteraf was dat de laatste keer dat ik je levend zou zien. Ik weet nog dat we weggingen en dat je ons uitzwaaide vanuit je bed in de huiskamer “Tot snel oma” zei ik, en gaf je een zoen.
Ik ging logeren bij mijn ‘zus’ in het weekend voor de herfstvakantie en was niet thuis, ik dacht je daarna snel weer te zien. Toen werd ik opeens gebeld dat het erg slecht ging. Je kreeg steeds meer morfine en kermde van de pijn. Ik vroeg of ik moest komen, maar mijn ouders zeiden me daar te blijven en met de kindjes te spelen, dan had ik afleiding. Oma was al zo diep in slaap dat zij er op dat moment toch niks meer aan zou hebben. Achteraf heb ik daar weleens spijt van gehad: “Wat als ik wel was gekomen?” Mijn ouders verzekerde me dat het oké was, dat oma het ook oké vond. Mijn moeder zei nog dat ik enorm veel van haar hield en met haar zachte stem zei ze “ik ook van haar”, toen was het goed voor mij.
Toen was je er niet meer
De dag daarna werd ik gebeld door mijn ouders dat oma er niet meer was. Aan de ene kant zag ik het aankomen, je lag immers al een aantal weken op bed en kon steeds minder. Toch dacht ik ergens nog dat je zou opknappen, dat dit een periode zou zijn. In een paar maanden was je van een volledig gezond naar bijna niks meer kunnen gegaan, je kwam op bed te liggen waar je uiteindelijk overleed. Veel mensen zeiden “Maar ze was 91, mooie leeftijd toch?” Ik ben enorm dankbaar dat oma 91 is geworden en dat ik haar zo lang heb mogen meemaken. Toch blijft het verdrietig, leeftijd maakt daarin helemaal niets uit en die opmerking heb ik dan ook weleens vervloekt. Oma was oma, of ze nou 70 of 100 zou zijn geworden.
Een jaar later
En nu is het een jaar later. Toen je vorig jaar gecremeerd werd vielen de bladeren van de bomen, de zon scheen prachtig. Ook nu vallen de bladeren van de bomen, de zon schijnt wederom en ik denk weer aan jou, aan oma. Ik heb enorm veel over je gedroomd, soms om je gehuild en veel over je gepraat. Dankbaar omdat je zo lang bij ons was, verdrietig omdat je er nu niet meer bent. Je beloofde me om in mijn dromen te komen, en dat doe je ook echt. Soms droom ik en zeg je dat je van me houdt, of geef je me raad voor het leven. Zo heb ik het gevoel dat je toch nog bij me bent. Een jaar na het overlijden van oma heb ik veel dromen waargemaakt: ik begon met bloggen, kocht een auto en vond een baan. Ik koester mijn Indische roots en denk weleens “Oma zou dit of dat gezegd hebben”. Vergeten doen we je nooit.
