Leven met een eetstoornis #3 | Een beerput gaat open

Marjoleine

7 jaar geleden

Leven met een eetstoornis, hoe is dat? Hoe voelt het als er een soort monster in je hoofd zit die constant de controle van je wil overnemen? Hoe voelt het om je normale leven stil te zetten om dit monster aan te gaan pakken? Iemand in mijn zeer nabije omgeving vecht al een tijdje tegen een eetstoornis. Ik vroeg haar of ze het leuk zou vinden om af en toe blogjes te schrijven voor mijn site en tot mijn vreugde zei ze “JA!”, waar ik ontzettend trots op ben. Ze neemt ons mee in haar hoofd en op de weg naar herstel, voor een gezond en gelukkig leven.

De voorgaande delen in deze serie van gastblogs kun je hier vinden.

Hi lieve iMarjoleine lezers!

Het is alweer een tijdje geleden sinds mijn laatste gastblog online is gegaan. Welke wederom zeer positief is ontvangen. Dank jullie wel daarvoor! Er zijn dus alweer een aantal weken verstreken en weer veel dingen gebeurd. Zowel binnen mijn therapie als hier thuis. Graag deel ik mijn update van deze afgelopen weken met jullie in deze nieuwe blog 🙂

Kern van de eetstoornis

Ik ga nu dus wekelijks naar Den Haag voor mijn therapie bij Human Concern, ik heb hier 2 keer per week een gesprek met mijn therapeut. Samen proberen we, door middel van intensieve gesprekken, achter de kern van mijn eetstoornis te komen. Wat vaak wordt gedacht is dat de oorzaak van een eetstoornis te maken heeft met aandacht tekort, pesterijen over gewicht/figuur of zelf ontevreden zijn met je figuur/lichaam. Bij een klein percentage van de mensen met een eetstoornis is dit dan ook zo, hier ging ik bij mijzelf eerst ook heel lang vanuit. Dat ik nu eenmaal onzeker was en gevoelig voor lijnen/afvallen etc. Daarom zocht ik ook nooit echt verder. Tot mijn behandeling bij Human Concern begon en er op een heel andere manier naar een eetstoornis werd gekeken. Niet alsof het één of ander groot agressief monster is, zoals veel reguliere instanties dit wel doen.

Schreeuw vanuit jezelf

Toen ik bij HC in behandeling ging werd mij al snel duidelijk dat het vinden van de oorzaak van mijn eetstoornis echt wel wat meer aandacht vergde. Eigenlijk is het het belangrijkste onderdeel van de therapie omdat je van hieruit stappen kan zetten. Bij HC besteden ze heel veel aandacht aan het samen onderzoeken van de oorzaken van je eetstoornis, het kijken naar wat eronder ligt. Ze duiken als het ware samen met jou het diepe in. Hier komen vaak veel pijnpunten en nare emoties bij kijken. Maar dat is helaas nodig en gaat later zijn vruchten afwerpen. HC, en ik nu ook, gaat er namelijk vanuit dat bepaalde gebeurtenissen in je leven (welke onverwerkt, verkeerd verwerkt of verdrongen zijn), er uiteindelijk voor hebben gezorgd dat jij je eetstoornis bent gaan ontwikkelen. Het is voor jou een veilige manier en levenswijze om met deze situaties te kunnen dealen. Bij HC word een eetstoornis niet alleen maar als negatief beschouwd. Zij zien het als een schreeuw vanuit jezelf. Een schreeuw vanuit je ‘eigen-ik’ die om hulp schreeuwt. Hulp bij het verder ontwikkelen van je ‘eigen-ik’, hulp bij het verwerken van gebeurtenissen uit het verleden, hulp bij het ontdekken van je ‘eigen-ik’ en dus een schreeuw van hulp om nu na al die jaren eens tijd en zorg voor jezelf te nemen.

Puzzelstukjes

Die zoektocht is voor mij dus in juni van start gegaan. We zijn er nog niet, maar ik denk dat we aardig op weg zijn en bijna alle puzzelstukjes van de oorzaken van mijn eetstoornis in elkaar vallen. Deze zoektocht heeft (nog steeds) heel veel emoties losgemaakt. Je gaat je natuurlijk allemaal dingen realiseren. Wat me vooral raakte is dat ik besefte hoe streng ik eigenlijk voor mezelf ben. Een voorbeeld hiervan is: bij het ontwikkelen van mijn eetstoornis, heb ik ook een ernstige vorm van bewegingsdrang ontwikkeld. Hierin ben ik heel streng voor mezelf en put ik mezelf simpelweg totaal uit. Dit is ook weer iets wat zich vanuit een bepaald gevoel heeft ontwikkeld en erger is geworden. Daar ben ik ook binnen mijn therapie achtergekomen. Het geeft me namelijk het gevoel van controle over bepaalde situaties te hebben, het gevoel van zekerheid en veiligheid, wanneer ik me aan die regeltjes houd. Wat natuurlijk schijn is, maar probeer jezelf dat maar eens wijs te maken. Nét nadat je jezelf hebt aangeleerd hoe je je zo goed mogelijk (maar nooit goed genoeg natuurlijk) aan die regeltjes kan houden. Jezelf iets aanleren is heel makkelijk. Maar jezelf iets afleren is verdraaid moeilijk.

Medicijnen

Na een jaar zelf te hebben aangetobd en duizenden afbouw pogingen te hebben gedaan om al deze dwangmatige en slopende (want dat zijn ze) handelingen af te leren, waren de dwanggedachtes uiteindelijk tòch sterker. Ik heb wel wat stapjes gezet het afgelopen jaar, maar nog steeds bestaat mijn dag voor 90% uit dwang(handelingen). Daarom besloten mijn therapeute en ik een psychiater binnen HC in te schakelen. Na het gesprek met de psychiater is mijn medicatie verhoogd. Hier ben ik een maand geleden mee begonnen. Ik ben helemaal niet van de medicatie en had liever gezien dat het me allemaal op eigen kracht was gelukt. Dit was helaas niet meer te doen omdat ik simpelweg OP was/ben. Gelukkig zijn het geen nieuwe medicijnen, maar de medicijnen die ik al had zijn nu verdubbeld.

Geen heftige paniekaanvallen meer

Nu, een maand later, merk ik niet veel qua vermindering van mijn dwanghandelingen. Wat ik wel merk is een bepaalde soort rust in mezelf en wat meer vertrouwen. Alsof de pieken van mijn dwangedachten zijn afgeschaafd. Hierdoor heb ik ook al bijna 3 weken geen heftige paniekaanvallen gehad terwijl deze voorheen dagelijks voorkwamen. Dit omdat ik me opeens besef dat het me toch niks op gaat leveren. Voor nu is dat even voldoende. Wel ben ik bezig met het stapsgewijs afbouwen van bepaalde handelingen. Dat doe ik samen in overleg met mijn begeleidster en ik heb heel veel steun aan mijn moeder. Het maken van zo’n afspraak geeft zekerheid en bevestiging die ik op dit moment gewoon nog even van een ander nodig heb. Waarom we er niet in één keer korte metten mee maken? Uit ervaring weer ik dat ook dat niet werkt. De dwangen zijn er niet voor niets en geven me toch iets wat ik blijkbaar nodig heb. Daarom proberen we ze stap voor stap aan te pakken en te kijken naar wat het bij me los maakt, en hoe ik ze op een gezonde manier kan vervangen.

Systeemgesprekken

Dit zijn dus allemaal thema’s die aan bod komen bij het onderzoeken en ontleden tijdens mijn weg naar herstel. Wat een beerput is er opengegaan zeg, maar ik heb het ervoor over en weet zeker dat het het waard gaat zijn.

Ook worden er nu wekelijks systeemgesprekken ingezet binnen mijn therapie. Dit zijn gesprekken waaraan mensen uit je gezin(of andere mensen die er voor jou toe doen) deelnemen en deze relaties onder de loep worden genomen. Hier liggen vaak ook aardig wat blokkades en kunnen onopgemerkt meewerken aan het in stand houden van een eetstoornis.

Zelf heb ik nu 4x een systeemgesprek gehad, 3 keer met mijn moeder en 1 x met mijn vader en zusje. Deze hebben nu al zóveel effect gehad. Ik ben heel blij en gezegend met mijn ouders en zusjes, en zou ze dan ook voor geen goud willen inruilen. Tòch zijn er nog aardig wat punten waar wat extra aandacht aan besteedt mag worden. Dat is dus ook waar de systeemgesprekken ons bij gaan helpen. Dit zal zeker in het voordeel van ons allen zijn en helpend bij mijn herstel.

Zo, dat was mijn update weer voor deze keer. Ik moet zeggen dat ik het erg lastig vond om het voor jullie (duidelijk) samen te vatten en er een geheel van te maken. Maar nu ik zo bezig ben is de rem ver te zoeken haha. Maar dat zullen velen van jullie vast herkennen. Voor nu een fijn weekend en als laatst zou ik jullie (als jullie toch lekker aan het lezen zijn) deze blog willen aanraden. Deze blog is voor mij de ‘eye-opener’ geweest. Hij is geschreven door de oprichtster van Human Concern en zeker de moeite waard.

Heel veel liefs en tot de volgende keer! X

Bedankt voor je verhaal weer meis! Ik ben weer benieuwd naar het volgende deel! Mocht je na het lezen van dit verhaal vragen hebben of dingen herkennen bij jezelf of een ander, mag je mij altijd (anoniem) mailen naar info@imarjoleine.nl. We zouden het heel leuk vinden als je laat weten wat je ervan vond!