Leven met een eetstoornis, hoe is dat? Hoe voelt het als er een soort monster in je hoofd zit die constant de controle van je wil overnemen? Hoe voelt het om je normale leven stil te zetten om dit monster aan te gaan pakken? Iemand in mijn zeer nabije omgeving vecht al een tijdje tegen een eetstoornis. Ik vroeg haar of ze het leuk zou vinden om af en toe blogjes te schrijven voor mijn site en tot mijn vreugde zei ze “JA!”, waar ik ontzettend trots op ben. Ze neemt ons mee in haar hoofd en op de weg naar herstel, voor een gezond en gelukkig leven. 

De voorgaande delen in deze serie van gastblogs kun je hier vinden.

Hi lieve iMarjoleine lezers! Daar ben ik weer. Mijn eerste gastblog bij Marjoleine in 2018. De laatste gastblog schreef ik in 2017, nét voor alle feestdagen. Gelukkig is dat nu allemaal weer achter de rug en zijn we een nieuw jaar begonnen in een oase van rust vergeleken met die drukke decembermaand.

Wat een verademing als je het mij vraagt! Man man man, waar zal ik beginnen? Zal ik je vertellen dat ik dat echt even niet weet. Sowieso heb ik de laatste tijd erg veel last van het allemaal even niet zo goed weten. Zal vast te maken hebben met het feit dat we in deze tijd zoveel moéten en verplichtingen hebben, dat we af en toe vergeten wat nu écht prioriteit heeft en voor JOU belangrijk is. In plaats van je constant aan te passen aan alle anderen om je heen. Je denkt dat het zo hoort omdat iedereen het ‘zus’ of ‘zo’ doet, maar niet omdat het persé goed voelt voor jóu.

Ik weet het even niet meer

Dit is ook precies het dingetje waar ik de afgelopen weken erg over na heb zitten denken en mee aan de slag ben gegaan. Ik merkte aan mijzelf (tijdens mijn eerste gesprek bij Human Concern na de feestdagen), dat ik het even allemaal niet meer zo goed wist. Op eigenlijk alle vlakken. Ook al had ik nog zulke goede voorbereidingen getroffen om de feestdagen zo ‘goed’ mogelijk en met zo min mogelijk stress te overleven, tóch hebben deze paar weken aardig wat naweeën gehad. Misschien herken je het wel: dan niet op eetstoornisgebied, maar op andere voor jou gevoelige vlakken. Dit is menselijk, dat weten we allemaal. Maar tóch valt het altijd weer zwaarder dan je je had voorgesteld. Zo ook bij mij.

Na de Kerstdagen, had ik inderdaad het idee: ‘Wauw, ik heb mezelf er weer doorheen geslagen, het is me gelukt. Nu alleen oud&nieuw nog en dan is alles weer normaal’. Tja, dat dacht ik dan. Tijdens de feestdagen heb ik geen enkele vorm van therapie gehad. Tweeënhalve week géén HC, dit leek makkelijker gezegd dan gedaan. Zeker toen mijn begeleidster de eerste week van januari ook nog ziek was. Ik had erg uitgekeken naar het gesprek en toen ging het niet door… BAM! Nog een week op mezelf aangewezen…

Eindelijk weer een gesprek

Na 3 weken had ik ein-de-lijk weer een gesprek met mijn begeleidster (thank god!). Tijdens dit gesprek gaf ik aan dat ik er zó van baalde dat het vorige gesprek niet doorging en dat ik nog een week moest wachten tot ik mijn gal kon spuwen. Waarop mijn begeleidster zei: ‘Wat is dan je belangrijkste reden waarom je ZO heb toegeleefd naar ons gesprek?’. Mijn antwoord hierop was: ‘Omdat ik mijn doelen weer even wilde bespreken en hier weer mee verder wil gaan’. Hieruit concludeerde mijn therapeut dat ik dus gedurende de vakantie, wanneer er geen gesprekken waren, mijn gestelde doelen op een heel laag pitje heb gezet. In december heb ik hier dus weinig aandacht aan besteed (wat uiteraard ook te maken had met alle chaos en hectiek), maar ook omdat er even geen focus op lag vanuit mijn begeleidster.

Dit wil dus eigenlijk zeggen, dat ik pas weer van mezelf aan mijn doelen mag gaan werken, wanneer ik hier ‘goedkeuring’ voor krijg. Dat is natuurlijk van de zótte, besef ik me nu. Want dat betekent dat ik het uiteindelijk tóch nog allemaal voor een ander doe en niet voor mezelf…

Toch weer afgevallen

Toen ik dit had ingezien, zorgde dat bij mij weer even voor een zetje. Zeker nadat bleek dat ik met de feestdagen weer was afgevallen. Dit voelde ECHT als falen, na alle inspanning en energie die we (ik mijn moeder, vader en zusje) er thuis in hebben gestoken. Wat voelde ik me hier naar over. Maar Ana was weer blij, die stond aan de andere kant te juichen….Kan er nog steeds boos om worden. Dat ze me tóch weer zo heeft weten te bespelen tijdens die feestdagen en ‘gezellige’ eetmomenten. Welke (dacht ik) gewoon goed waren gegaan. Maar geheel onbewust koos ze toch steeds weer voor veiligheid/controle en compensatiegedrag. Uit zelfbescherming, op dat moment. Nou die zelfbescherming is nu ver te zoeken…

Tóch zie ik de afgelopen maand als iets positiefs en ben ik veel inzichten rijker. Er is achteraf veel gebeurd en dat heeft aardig wat losgemaakt. Er is weer meer duidelijk geworden over de dynamiek van mijn eetstoornis. Hoe ik handel in bepaalde situaties en vanuit welke (soms zieke) overtuigingen. Ik geloof erin dat alles gebeurd met een reden. Ik probeer dus ook uit veel dingen tóch iets positiefs te halen.

Mijn angsten aangaan

Zo ook uit deze en de volgende situatie: Afgelopen dinsdag, na mijn eerste gesprek van dit jaar, zat ik in de auto terug naar huis. Ik kwam in de file te staan en niet zo’n klein beetje ook. Het zou 1,5 á 2 uur gaan duren voor ik thuis zou zijn. Ik had nét mijn tussendoortje gegeten en wist dat wanneer ik thuis zou aankomen, ik gelijk kon aanschuiven voor het avondeten. Dit zorgde voor stress, PANIEK!!! ‘Nu kan ik helemaal niet meer bewegen voor het avondeten, moet ik alles ná het avondeten weer extra gaan inhalen. Ben ik vanavond WEER uitgeput en baal ik van mezelf….’. Toen ging ik nadenken…. ‘Ik zit nu in de auto en ja, er staat file. Maar alle andere mensen hier op de weg hebben hetzelfde probleem en zouden zij ook eerst nog gaan ‘bewegen’ voor het avondeten wanneer ze straks thuiskomen. Zodat ze hun eten ook ‘verdiend’ hebben?”. Langzamerhand maakte die gedachte me rustiger en kreeg ik het idee van: ‘Het is nu eenmaal zo en ik kan er niks aan doen’. Daarna ging ik dieper nadenken en dacht ik bij mezelf: ‘Weet je wat?, dit is gelijk een mooi begin om mijn angsten aan te gaan. De ergste stress en PANIEK van vandaag heb ik al gehad, dus erger dan dat kan het niet worden. En met mijn angsten aangaan, bedoel ik: het laten van mijn dwanghandelingen/bewegingen (met de overtuiging zo mijn eten te mogen ‘verdienen’ en ‘nuttig’ bezig te zijn).

Ik doe dit voor mezelf

Ja dit was DE perfecte aanleiding om hiermee aan de slag te gaan. Geheel vanuit eigen wilskracht en eigen beslissing. Zonder goedkeuring of enige vorm van bevestiging van wie dan ook. Dit deed ik voor MIJ, omdat ik dat wil (proberen) en omdat het op dit moment goed voelde. Waarschijnlijk is het ervaren van die kl*te december nodig geweest om mij dit inzicht te geven. De gedachte die het vasthouden en aangaan van mijn angsten erg doet helpen is: ‘Er is altijd een weg terug’. En ik weet (helaas) inmiddels hoe… Niet dat ik dit van plan ben natuurlijk, maar gewoon het idee dat je altijd nog kan veranderen naar hoe het was/is. Dit helpt mij erg bij het nastreven van mijn doelen. Wie weet brengt het me niets, wie weet brengt het me iets.

In ieder geval is me na al deze shizzle weer helemaal helder WAT ik wil behalen, wat mijn prio’s zijn, maar vooral voor WIE. Namelijk voor MIJ. Met (onder)steun(ing) van mijn begeleidster en een leger van een thuisfront/vriendinnen. Zij slepen me hierdoor heen en geven mij mijn wilskracht. ❤Ik heb weer moed gekregen na het overleven van deze moeilijke dagen. Ook hoop dat mijn gewicht weer stabiel blijft bij het oppakken van mijn doelen. Maar ik heb mezelf beloofd, dat ik daarvoor ga zorgen. Dus daar zal ik de komende maand voor knokken!

Heel veel liefs en knuffels X (Ook jullie bedankt voor de onwijs mooie en steunde berichten! Lees ze allemaal ❤) Tot de volgende blog lieve lezers!

Beginnen jullie 2018 ook met nieuwe energie?

Foto boven dit artikel is afkomstig van Unsplash