Als we nu deze dwanghandeling afbouwen, krijg je weer wat meer tijd. Tijd om dit zieke gedrag om te zetten in gezond gedrag. Dus in plaats van 20 rondjes door de woonkamer lopen, loop je nu helemaal geen rondjes meer door de woonkamer, maar kun je de was opvouwen voor je moeder, de was ophangen, stofzuigen, boodschappen doen en het avondeten maken. Op deze manier bouwen we de dwanghandelingen gewoon af en in plaats daarvan ben je dus wél nuttig bezig. 

Leven met een eetstoornis, hoe is dat? Hoe voelt het als er een soort monster in je hoofd zit die constant de controle van je wil overnemen? Hoe voelt het om je normale leven stil te zetten om dit monster aan te gaan pakken? Iemand in mijn zeer nabije omgeving vecht al een tijdje tegen een eetstoornis. Ik vroeg haar of ze het leuk zou vinden om af en toe blogjes te schrijven voor mijn site en tot mijn vreugde zei ze “JA!”, waar ik ontzettend trots op ben. Ze neemt ons mee in haar hoofd en op de weg naar herstel, voor een gezond en gelukkig leven. 

De voorgaande delen in deze serie van gastblogs kun je hier vinden.

Niemand tot last met dwangen

Ja, klinkt aannemelijk. Zo ben ik tóch actief bezig en op deze manier kan ik ook echt iets bijdragen in het huishouden van mijn moeder. Zo heeft zij minder stress en kan ik weer enigszins normaal meedraaien thuis, zodat ik in ieder geval niemand tot last ben met al mijn ‘dwang-gerelateerde activiteiten’. Ja, zo ga ik het doen! Zo zou het moeten werken zou je denken… Nou, mis dus. In eerste instantie dacht ik zo inderdaad goed bezig te zijn. Ik laat tóch de controle los, en ben tóch een stuk minder dwangmatig in veel handelingen die ik verricht? Ik vertoon toch weer méér ‘gezond’ gedrag in plaats van dat ik de angst mijn dag laat beheersen? Ik houd me toch aan de afspraken? Ja, dat deed ik inderdaad. Dus dacht ik werkelijk goed bezig te zijn. Op deze manier ben ik de afgelopen maanden dan ook druk bezig geweest met het ‘aangaan’ van mijn angsten, dwangmatige gedrag, loslaten van veel rituelen rondom eten en bewegen. Dus wat is hier dan niet goed aan? Het antwoord hierop heb ik zelf een aantal weken geleden ondervonden en kwam als een klap in mijn gezicht.

Ana wil me niet loslaten

Het zit namelijk zo. Omdat Ana mij door en door denkt te kennen, weet zij als geen ander hoe ik te bespelen ben. Wanneer mij namelijk wordt verteld dat ik het één door het ander kan vervangen en dat dat wél normaal/gezond voor mij is, dan geloof ik je. En als er dan ook nog eens bij wordt verteld dat ik dan wél echt weer wat bij kan dragen aan ‘het echte leven’… Ja, dan heb je me. Maarja, zo geniepig is die eetstoornis dus, ze wil mij maar niet loslaten. Door de jaren heen is ze zich zo aan mij gaan vastkleven dat het losweken ervan erg lastig is. Maar ook ECHT tijd nodig heeft.

Waarom de bovenstaande beredeneringen, betreft aangaan van mijn angst/dwang, dan ook totaaaal niet kloppen is omdat Ana op deze manier nog steeds een lijntje met mijn ‘eigen ik’ houdt. Want tussen de regels door skipte ze weer aan aantal dingen uit mijn eetlijst, want ja “je beweegt toch minder?!”, dus minder calorieën! Dit lijntje zorgt ervoor dat ik niet in staan ben/wordt gesteld om mijn angsten daadwerkelijk aan te gaan. Want waar ik tijdens het bespreken van dit onderwerp bij Human Concern namelijk achter ben gekomen is dat innerlijke rust en ontspanning het belangrijkste is op weg naar herstel. Dit wist ik diep van binnen eigenlijk al heel lang maar ik durfde hier nooit aan toe te geven.

En dat is hetgeen wat de eetstoornis altijd al heeft weten te vermijden. “Zo lang je geen rust hebt, je jezelf maar bezighoudt met van alles en nog wat, je aan de dwangen toegeeft, je afhankelijk opstelt tegenover je ouders” etc. hoef je niet te voelen. Hoef je geen emoties of gevoelens onder ogen te komen. Want ‘oeeei, dat is eng, heeeel eng en moet je ver van weg blijven’. Dat kan er namelijk wel eens voor gaan zorgen dat je dingen van jezelf gaat tegen komen, je leert te luisteren naar wat je lichaam je wil vertellen en wat het nodig heeft, je leert hoe je bepaalde (negatieve) emoties of gevoelens kan uiten. En dat mag echt niet, want dat heb je nooit gedaan. Dat heb je altijd weggeduwd dus dat mag niet opeens veranderen. Dit heeft me de afgelopen weken erg bezig gehouden en is een veel besproken onderwerp in mijn therapie geweest.

Door de diepe zee heen

Op een geven moment dacht ik (zeker nu het Portugal-traject steeds meer in zicht komt), het is nu een kwestie van ‘GEWOON DOEN’. Ik wil beter worden, ik wil ontdekken wie ik echt ben, ik wil weer kunnen genieten van alles wat wel of niet met eten te maken heeft, dus moet ik die angsten nu ECHT aangaan. En dat kan maar op één manier. En dat is stilstaan, rust ervaren, leren ontspannen en laat die emoties en gevoelens dan allemaal maar komen. Als dat de enige manier is om aan de overkant te komen, dan moet ik door die diepe zee heen. Niet er onderdoor of er omheen. Nee, erdoorheen. Dat kan lastig worden, maar ik heb er vertrouwen in. Nu is dit allemaal makkelijker gezegd dan gedaan en wist ik ook echt niet HOE ik dit moest aanpakken… Ga ik gewoon heel de dag zitten of op bed liggen en kijken wat dat me brengt? Nee, dat leek mij geen fijn plan, aangezien mijn moeder ook niet altijd thuis is en mij op zou kunnen vangen in geval van paniek….

Mediteren

Dusja, hoe dan wél? Toen kreeg ik een idee. Al heel lang stond mediteren op mijn to-do list. Dit omdat ik eerder ook aan yoga deed en mij dit heel veel heeft gebracht. Omdat ik nu juist zo opzoek was naar die ontspanning leek dit me hét moment EIN-DE-LIJK te beginnen met mediteren. Ik ben gaan googlen en heb veel informatie opgedaan. Ik ben me er dus helemaal ik gaan verdiepen en heb een aantal ‘meditatie-methodes’ voor mijzelf uitgekozen die bij mij van toepassing zouden kunnen zijn. Ook heb ik in mijn kamer een klein hoekje helemaal meditatief ingericht, zodat ik hier rustig mijn meditaties kan doen. Het is allemaal nog erg (onder)zoeken welke oefeningen nu wél werken en juist niet werken, de app ‘Simple Habit’ helpt mij hier enorm bij!

Soms geeft dit veel spanning, maar uiteindelijk brengt het me tóch iedere keer weer een ietsjepietsje klein stukje dichter bij mijn eigen ik. Juist omdat mediteren je de kans biedt dat alle gevoelens die je op dat moment ervaart, er mogen zijn. Je omarmt ze als het waren en accepteert dat je bepaalde gevoelens hebt, dat dat niet erg is. Iets wat totaal nieuw is voor mij en ook nog verre weg van eigen voelt. Maar wat ik wel merk is dat dit mij iets op kan brengen, ik wil dit verder ontwikkelen. Ook al zijn er nog zoveel mensen met DE oplossing en die me ‘de juiste richting’ in proberen te duwen, uiteindelijk moet ik het toch zelf doen. En doordat ik zelf op onderzoek ben (gegaan) heb ik ontdekt wat mij zou kunnen helpen op weg naar herstel. Iets waar ik zelf achter sta en zelf in gang heb gezet.

Zo ga ik dus nu proberen mijn angsten ECHT aan te gaan en de dingen onder ogen te durven komen. Het zal afzien worden en zorgt soms erg voor verwarring. Zeker omdat ik nu vaak het idee heb dat ik niks doe omdat ik vaak (letterlijk en figuurlijk) stil sta. En dat terwijl het in mijn hoofd juist allemaal 10000x zo hard gaat allemaal….. Dat besef ik me dan pas later weer kan ik het weer redelijk relativeren. De meditaties helpen niet altijd direct en vind het dan soms ook erg lastig om me eraan over te geven. Maar aan de andere kant probeer ik het gewoon te zien als ontdekkingstocht. Wat gebeurt er als ik dit allemaal loslaat en er gewoon laat zijn? Wat levert het me op? Wat verlies ik?

Ik kan altijd terug.

Maakt de lente ook zoveel los bij jullie? Bij mij in ieder geval wel. Liefs en tot de volgende keer! X

Bedankt weer voor je mooie verhaal, ik ben zo trots dat je zo sterk en dapper bent. Zet ‘m op girl!