Site pictogram iMarjoleine

Leven met een eetstoornis

Marjoleine

Leven met een eetstoornis, hoe is dat? Hoe voelt het als er een soort monster in je hoofd zit die constant de controle van je wil overnemen? Hoe voelt het om je normale leven stil te zetten om dit monster aan te gaan pakken? Iemand in mijn zeer nabije omgeving vecht al een tijdje tegen een eetstoornis. Ik vroeg haar of ze het leuk zou vinden om af en toe blogjes te schrijven voor mijn site en tot mijn vreugde zei ze “JA!”, waar ik ontzettend trots op ben. Ze neemt ons mee in haar hoofd en op de weg naar herstel, voor een gezond en gelukkig leven. 

Hallo lieve iMarjoleine lezers!

Mijn eerste (gast)blogje op Marjoleine haar blog. Wat voelde ik me vereerd, toen Marjoleine me vroeg om regelmatig iets te schrijven. Wel moet ik toegeven dat ik het tóch wat spannender vind dan verwacht. Nu ik er eenmaal klaar voor zit, word het zenuw-gehalte nóg even een stukje opgehoogd. Ik ga mijn verhaal met jullie delen en deze zal erg persoonlijk worden, maar dat zal vast wennen. Ook ben ik benieuwd of ik mijn verhaal zo weet over te brengen, dat het jullie ook nog boeit en of ik met mijn verhaal enigszins jullie interesse weet te wekken. Daar gaan we allemaal snel genoeg achter komen!

Even voorstellen

Eerst maar even voorstellen. Althans, ik heb samen met Marjoleine besloten anoniem te blijven, maar om jullie tóch een beetje een beeld van mij te geven zal ik proberen mijn huidige situatie te schetsen. Laten we zeggen dat ik Anne heet 😉. Ik ben 21 lentes jong. Ik woon bij mijn moeder en heb 2 zusjes, eentje van 10 en eentje van 19. Samen met mijn zusje van 10 woon ik bij mijn moeder en mijn andere zusje woont op zichzelf in Rotterdam. Mijn ouders zijn gescheiden, maar ik zie mijn vader nog regelmatig en heb een goede band met hem. Vorig jaar heb ik mijn diploma ‘Maatschappelijke Zorg niveau 4’ behaald. Momenteel volg ik geen verdere opleiding en heb geen baan. Dit vanwege een terugval. De terugkeer van mijn eetstoornis. En daar is deze gastblog dan ook op gebaseerd.

Momenteel zit ik dus helaas thuis sinds januari dit jaar, én in de ziektewet, vanwege mijn eetstoornis. In deze blog wil ik dan ook met jullie delen over hoe ik deze terugval ervaar en hoe ik deze wil gaan aanpakken en hoe ik mijn herstelpad ga bewandelen. Om jullie een wat beter te geven van mijn ‘eetstoornis-geschiedenis’, zal ik ‘even’ beginnen bij het begin.

Hoe het leven met een eetstoornis begon

Begin 2011 (ik zat in klas 3 van het VMBO), begon het eigenlijk allemaal. In juni zouden we met alle derdejaars klassen naar Barcelona gaan. Een vriendin van mij en ik kwamen op het ‘gekke’ idee om een beetje op ons eten te gaan letten, zodat we summer-ready op het strand konden gaan liggen. Al na 1 week hield mijn vriendin dat idee niet meer vol en besloot weer lekker te gaan eten waar ze zin in had. Ik daarentegen, wilde dit keer wél doorzetten (na al een aantal mislukte pogingen) en laten zien dat ik het wel kon volhouden. Wat mijn wil om dit vol te houden nog meer verergerde, was dat ik een paar dagen voordat mijn vriendin besloot te stoppen met lijnen, een foto van mijzelf van de achterkant had gezien. Deze was gemaakt op de laatste schooldisco. Ik was hier zo van geschrokken: ik vond mezelf veel te dik. Waarschijnlijk gewoon net een foto gemaakt van de verkeerde kant, want ik kan nu inzien dat ik in die tijd echt niet te zwaar was. Op dat moment zag ik dat totaaaal anders en moest daar heel snel iets aan veranderen. Ik kon toch zeker niet met dit lichaam op dat strand neerploffen?! En al zeker niet in het bijzijn van de hele 3e klas (inclusief leuke jongens 😋). Nee die mochten mij niet zo zien. Na wat weken te hebben gelijnd, zag ik progressie. En met een redelijk matig (hoe ik er toen over dacht) lichaam, ging ik naar Barcelona.

Een vriendje

Na Barcelona had ik het lijnen weer opgegeven, maar dit veranderde al snel toen ik in augustus 2011 een vriendje kreeg. Ik vond dat ik niet genoeg was voor hem en na een aantal (beledigende) opmerkingen over mijn lichaam, begon ik het lijnen weer op te pakken. In deze periode begon ik ook voor het eerst met de pil. Eén van de vele bijwerkingen die je hiervan kunt krijgen (kleine kans) zijn stemmingswisselingen of zelfs depressieve klachten. En ja hoor, ik was een van de ‘gelukkigen’ met deze bijwerkingen. Deze gemoedstoestand heeft de kijk naar mijzelf niet verbeterd. Ik begon mezelf een steeds lelijker, raarder en naar persoon te vinden. Ik vond mezelf alles behalve de moeite waard. Tot op heden weet ik de precieze oorzaak van mijn eetstoornis nog steeds niet. Maar ik denk wel dat de bovengenoemde thema’s gebeurtenissen hebben meegespeeld bij het aanwakkeren van de eetstoornis.

Nadat het in september 2011 uitging met mijn vriendje, ging het steeds slechter. Ik vond mezelf zo verschrikkelijk, lelijk, dik en wist niet wat ik met mezelf aanmoest. Het enige waar ik op dat moment goed in was en de (schijn)controle over had, was eten. Of beter gezegd, het ‘niet eten’. Wat begon met lijnen in maart, was nu 1 keer per dag een pakje crackers eten. Dit zorgde ervoor dat ik binnen 2 maanden 20 kilo afviel. Mijn moeder heeft toen aan de bel getrokken bij Emergis in Zeeland. Daar kon ik 1 dag ná mijn intake direct opgenomen worden, in december 2011.

De opname en een terugval

Bij Emergis ben ik goed geholpen, op fysiek gebied. Na een jaar zat ik nét weer op gezond gewicht en kreeg toen mijn ontslag. Hierna heb ik nog 1 keer per week nazorg gekregen bij een psycholoog. Toen ik hier ook mijn ontslag kreeg, was dat voor mij genoeg reden mezelf ervan te overtuigen dat het nu ook echt klaar was en ik alles weer op kon/moest gaan pakken. Ik zat nou eenmaal op gezond gewicht en had al mijn therapieën zorgvuldig afgerond. Ik was klaar gestoomd voor het ‘ECHTE’ leven.
Dit ging 2 jaar goed. Na het behalen van mijn VMBO diploma, begon ik een nieuwe opleiding. Ik was hier helemaal op gericht, maar toen het einde hiervan van in zicht kwam, kreeg ik twijfels. ‘Wilde ik dit wel?’, ‘Wilde ik de rest van mijn leven dit werk gaan doen?’. Ik wist het allemaal even niet meer en besloot een tussenjaar voor mezelf in te lassen.
Vanaf dit moment werd het ‘niet-eten’ stukje bij beetje steeds vaker ingezet. Zonder dat ik dit bewust door had, begon ik weer langzaam toe te geven aan de eetstoornis. Waardoor ik nòg onzekerder werd over ALLES. Dit ging als een neerwaartse spiraal. Wat je aandacht geeft, groeit. Zo ook met mijn eetstoornis. Onopgemerkt, kwam de eetstoornis zich weer in mijn leven nestelen. Alleen besefte ik dit zelf nog niet. Dit is ook de reden dat ik tot januari 2017, gewoon nog ben door blijven werken bij mijn bijbaantje in een koffiezaak. Er niks met mij aan de hand (uhu…). Maar mijn nabije omgeving wist wel beter.

Eye-opener

Ik weet het nog heel goed. 7 januari 2017. Dat was de dag dat ik mijn eye-opener kreeg. Ik stapte uit de douche en zag mezelf in de spiegel, wat ik onbewust ook al heel lang had vermeden. Ik schrok zo erg van mezelf dat ik in tranen naar mijn moeder ben gerend. Dit was voor mij het moment dat ik accepteerde dat de eetstoornis weer aanwezig was, een moment van erkenning dus. Dat is heel belangrijk in het herstel proces. Is er geen erkenning? Vergeet het dan maar met herstellen. Nee je moet accepteren dat het probleem er is, pas dán kun je daadwerkelijk (actief) met je probleem aan de slag.
En dat is waar ik nu mee bezig ben. Na een jaar op meerdere wachtlijsten te hebben gestaan en over te zijn gestapt van de ene naar de andere hulpverlening (want wát een zooitje is het in de psychiatrische hulpverlening zeg, maar dat ter zijde 😋), heb ik nu ein-de-lijk de hulp gevonden waarvan ik overtuigd ben dat dat me gaat helpen en waar ik voor de volle 100% achter sta. Ik ben sinds juni in behandeling bij Human Concern en ik kan zeggen dat dit voor mij de enige stichting is (op eetstoornis gebied) waar ik vertrouwen in heb. Na eerst deelgenomen te hebben aan de startgroep, ben ik nu bij het stukje aangekomen waarin ik onder begeleiding individueel aan de slag ga met mijn problemen. Dit doe ik samen met mijn therapeut.
Hierover wil ik jullie graag de volgende keer meer over vertellen. Voor nu is het denk ik wel even goed geweest zo. Hopelijk heb ik jullie kunnen boeien. Ik ben benieuwd naar jullie reacties en wat jullie van dit nieuwe probeersel/gastblogje vinden 🙂
Tot snel! X
Bedankt voor je verhaal meis! Ik ben benieuwd naar het volgende deel! Mocht je na het lezen van dit verhaal vragen hebben of dingen herkennen bij jezelf of een ander, mag je mij altijd (anoniem) mailen naar info@imarjoleine.nl. Laat ons weten wat jullie van deze gastblog vonden, we zijn razend benieuwd!
Mobiele versie afsluiten