Al langere tijd dacht ik erover om dingen op te schrijven over mijn werk, ik vind het zelf echt geweldig om boeken te lezen over de belevenissen van bijvoorbeeld artsen en verloskundigen. En tada: hier zijn verhalen van een wijkverpleegkundige! Ik werk nu ongeveer 4 jaar in de wijk en heb in die tijd al zóveel meegemaakt. Sommige mensen maakten indruk en bleven me altijd bij, met sommigen hield ik contact en van anderen werd afscheid genomen. Soms door een verhuizing maar ook meer dan eens door de dood.
Was jij oude mannetjes?
Wat ik ontzettend vaak hoor als ik vertel dat ik wijkverpleegkundige ben is “Was jij oude mannetjes? of “Was jij billen?”. Dat laat maar weer zien hoe groot het kennistekort is over werken in de zorg en werken in de wijk. Nee, ik was geen oude mannetjes. Of nouja, soms wel maar ook vrouwen en soms jonge mensen. Wat mensen niet weten is dat je vaak ook te maken hebt met hele schrijnende situaties; mensen die geen familie hebben, niets meer kunnen of ongeneeslijk ziek zijn en komen te overlijden. Je wast niet alleen mensen maar doet zoveel meer zoals prikken, medicatie toedienen, wonden verzorgen, mensen geruststellen en ondersteunen en begeleiden naar meer zelfstandigheid. Daarnaast mag je als wijkverpleegkundige ook indiceren, wat betekent dat je mag bepalen welke zorg er nodig is. Zeker veel meer dan alleen maar mensen wassen dus!
Zorg van de toekomst
Helaas is het personeel in de zorg heel schaars en is het de komende jaren niet meer vanzelfsprekend dat iedereen zorg krijgt. Oplossingen daarvoor zijn technologie, maar ook de zorg van naasten in de vorm van mantelzorg zal steeds belangrijker zijn. Als ik naar mezelf kijk, hoop ik dat ik ooit de mogelijkheid zou hebben om samen met mijn naasten te wonen en samen een grote happy family te vormen. Een boerderij is mijn ultieme droom. Maar wist je dat je tegenwoordig ook een mantelzorgwoning bouwen kan? Zo ben je altijd dichtbij elkaar en dat maakt de mantelzorg een stuk makkelijker. Overbelaste mantelzorgers komen heel veel voor, het is namelijk enorm zwaar om 24/7 stand-by te staan om voor iemand te zorgen. Ik zag ooit een docu waarin Heleen van Rooyen voor haar dementerende moeder zorgde, zij woonde bij haar in de tuin in zo’n soort woning. Ik vond dat zo bijzonder! Ook een kangoeroewoning is een mogelijkheid, dan woon je achter dezelfde voordeur met allebei een eigen leefgedeelte. Dat is nog eens zorg van de toekomst als je het mij vraagt 🙂 Ik ben het nog nooit tegengekomen tot nu toe, maar hoop het vaker te gaan zien. Ik ga het misschien zelfs weleens adviseren aan mijn cliënten.
Zou het iets voor jou zijn om samen met familie te wonen en zo voor elkaar te kunnen zorgen?
