Rouw na het overlijden van je hond, ik had vooraf wel gedacht dat het heftig was maar zó heftig had ik me niet kunnen voorstellen. Rouw is rauw en heel pijnlijk. Ik heb de eerste dagen alleen maar gehuild en wist niet waar ik het zoeken moest, als ik wakker werd lag er een gigantische steen op mijn maag en besefte ik me weer dat mijn hondje Nora er niet meer was. Omdat het ook heel onverwachts kwam had ik me er totaal niet op voorbereid en kwam het extra rauw op mijn dak.

Rouw na het overlijden van je hond

Vorig jaar heb ik, denk ik, bij Nora al wel een stukje van het rouwproces doorgemaakt. We kregen toen te horen dat ze een hele kwaadaardige tumor had en ze wisten niet hoe lang ze nog zou leven. Omdat het daarna heel goed ging kwam haar dood alsnog heel onverwacht. We weten ook niet wat haar doodsoorzaak precies was. Waar ik wel achter ben gekomen, is dat rouw na het overlijden van je hond net zo heftig is als na het overlijden van een persoon. Natuurlijk verschilt het per persoon en per situatie. Waar ik me vooral aan vasthou is dat onze Nora een heel mooi leven heeft gehad bij ons. Iets nieuws waar ik last van kreeg na haar overlijden waren schuldgevoelens. Waarom had ik haar de dag voor haar dood niet meer gezien? Die keren dat ik haar alleen thuis heb gelaten, zou ze dat niet erg gevonden hebben? Heb ik haar wel genoeg in haar ogen aangekeken op het moment dat ze stierf? En zo ging het maar door. Ik heb hier veel over gepraat met mijn ouders, die in hetzelfde proces zaten, en zij hebben dit gelukkig uit mijn hoofd kunnen praten.

“Rouw is het verwerken van een groot verlies. Bijvoorbeeld het overlijden van iemand van wie je houdt.”

Dingen die mij hielpen

Het is nu een paar maanden geleden sinds Noor overleed. Het scherpe randje van de eerste weken is er wel af, maar het gemis blijft. Af en toe komt nog steeds het besef dat ik haar nooit meer zal zien en nooit meer kan aaien, de tranen zitten dan nog steeds hoog. Er zijn een aantal dingen mij hielpen om om te gaan met het verlies en de rouw.

Goed afronden

Voor mij is het helend geweest dat we na Nora haar dood pootafdrukjes lieten maken en een plukje haar kregen. Ook zochten we een mooie urn uit en vorig jaar liet ik haar oortjes tatoeëren op mijn arm, zo is ze altijd bij me. Ondanks dat het heel verdrietig was om haar as op te halen in het crematorium, was het ook mooi. De vrouw die haar heeft klaargemaakt voor de crematie was er zelf en ze vertelde hoe ze de mooie krulletjes bij haar oren voor ons afknipte en hoe ze in haar eigen dekentje lag die wij haar meegaven. Ik liet haar op mijn beurt trots foto’s zien van Nora. Zo verdrietig maar zo belangrijk om dit goed te doen.

Praten en herinneringen ophalen

Zó belangrijk! De eerste weken was ik dagelijks bij mijn ouders. Ondanks dat het zo pijnlijk was omdat ik iedere keer de lege mand zag en haar tuigje met naam wat ze nooit meer zou dragen, was het ook fijn om samen te zijn. We haalden herinneringen op en lachten ook heel veel, bijvoorbeeld om die keer dat Nora de straat overstak omdat ze had besloten naar huis te lopen. Of om die keer dat ik haar ophaalde bij de trimmer en ze een badjas aan had.

Boek: “Dan neem je toch gewoon een nieuwe”

Dit boek heeft mij heel erg geholpen en heb ik de weken na haar dood gelezen. Rouw om je huisdier wordt hier heel mooi belicht en beschreven dat dit heel heftig kan zijn. Het was heel herkenbaar en is echt een aanrader voor als je je huisdier verliest of dreigt te verliezen. Het is zo heftig en er is soms weinig begrip want “het is maar een dier”. Maar iedereen die ooit de liefde van een dier heeft gevoeld weet dat het een volledig lid van de familie is. Gelukkig heb ik wel heel veel liefde en steun gekregen van iedereen om me heen.
Dan neem je toch gewoon een nieuwe – Antoinette Scheulderman lees of koop je hier.

Je liefde aan een ander dier geven

Ook al kan geen enkel dier je overleden vriendje vervangen, toch kan het heel helend zijn om je liefde aan een ander dier te geven. Ik heb mijn twee katjes die heel goed aanvoelden dat ik verdrietig was en de hele tijd om mij heen waren. Uiteindelijk heeft ook de komst van Rozie ons heel erg goed gedaan. Weer een doel, weer een maatje om mee te knuffelen en weer lekker naar buiten voor een wandeling. Rozie reageert heel sterk op het plukje haar van Nora en soms lijken ze heel erg op elkaar, ze zijn verbonden zonder dat ze elkaar in het echt gekend hebben.

Ik geloof dat Nora nog altijd met ons meekijkt en dichtbij is. De eerste nacht na haar overlijden zag ik haar zelfs naast me in bed liggen en ik droom nog heel vaak over haar. Ze is verhuisd vanuit ons leven naar onze harten en zal daar altijd voortleven.

Als je dit artikel leest omdat je iets soortgelijks hebt meegemaakt, wens ik je heel veel liefde en kracht!