Hersenspinsels | Nora moet geopereerd worden

Op vakantie in Holten voel ik voor het eerst een buitje op Nora’s buik. Ach, vast onschuldig… Toch maar even een afspraak bij de dokter maken dacht ik een paar weken geleden. Afgelopen vrijdag was het zover. Toen Nora door had dat we niet gezellig gingen wandelen maar de dierenarts het “uitje” was, wilde ze natuurlijk meteen de deur uitlopen. De vriendelijkheid van de dierenarts, die zij helaas al een paar keer eerder heeft gezien, kon haar toch wel overhalen om zich even te laten onderzoeken.

Hij voelt aan de bult, knijpt erin en beweegt het. Gespannen kijk ik toe. “Een melkkliertumor, dit is een vorm van borstkanker”, zegt hij. Ai, dat is niet de boodschap die je hoopt te horen voor je lieve viervoeter. “Ik raad zeer sterk aan de hele bult weg te halen, met een punctie kunnen we nog niet zien of het goedaardig of kwaadaardig is en waar het precies zit”. Het enige wat ik denk is: zo snel mogelijk weghalen please!

Maandag, precies 3 dagen na het bezoek aan de dierenarts, is de dag van de operatie aangebroken. Zo snel mogelijk bleek gelukkig héél snel te zijn. Nora was het hele weekend lief en vrolijk, geen enkel vermoeden van wat er die maandag zou gaan gebeuren. Des te erger werd het schuldgevoel voor mij.

’s Ochtends vertrok ik naar mijn werk, ik had een intake en nog wat andere dingen op de planning. Mijn moeder besloot last minute toch mee te gaan naar de dierenkliniek, om 15.15 werden we daar verwacht. Rond 13 uur belt mijn vader dat zijn auto ermee opgehouden is. Zoiets wat je er totaal niet bij kunt hebben op die dag. Ik zeg gauw mijn collega’s gedag en haal Nora thuis op, het idee dat ze hele middag alleen zit en vervolgens onder het mes moet vind ik onverteerbaar. Ik race heen en weer om mijn moeder op te halen en precies op tijd komen we aan bij de dierenkliniek. Een andere locatie dan normaal, maar net zo fijn en “onze” dierenarts opereert vandaag hier.

Nora gaat nog even op de weegschaal en de verdoving wordt klaargemaakt. Ook nu doet ze nog een poging de kliniek uit te lopen, maar helaas. Op de behandeltafel krijgt ze haar verdoving en blaft ze alles bij elkaar, de bilspier is een pijnlijke plek laat ik me vertellen. Ik ga met haar zitten en al snel wordt ze suf. Ze trilt en legt haar hoofdje op mijn arm, ze zakt weg. Ik praat tegen haar en aai haar. Na een paar minuten zijn haar ogen zijn half open en hangt haar tong een stukje uit haar mond, Nora is in diepe slaap. De dierenarts komt kijken “Ik neem haar van je over”, zegt hij. Nora wordt weggedragen richting de operatiekamer. Met een brok in mijn keel loop ik de dierenkliniek uit.

Wat een dag…