Leven met een eetstoornis, hoe is dat? Hoe voelt het als er een soort monster in je hoofd zit die constant de controle van je wil overnemen? Hoe voelt het om je normale leven stil te zetten om dit monster aan te gaan pakken? Iemand in mijn zeer nabije omgeving vecht al een tijdje tegen een eetstoornis. Ik vroeg haar of ze het leuk zou vinden om af en toe blogjes te schrijven voor mijn site en tot mijn vreugde zei ze “JA!”, waar ik ontzettend trots op ben. Ze neemt ons mee in haar hoofd en op de weg naar herstel, voor een gezond en gelukkig leven. 

De allereerste gastblog in deze serie kun je hier lezen.

Hi lieve iMarjoleine lezers!

Ten eerste, wat een hoop lieve en onwijs mooie reacties hebben Marjoleine en ik op mijn eerste gastblog gekregen zeg! Dank daarvoor. Ik was er sprakeloos van en het doet mij oprecht heel veel. Blijkbaar is het een onderwerp wat veel teweeg brengt bij mensen, zowel positief als negatief. Niet zo gek ook in een tijd als deze. Een tijd waarin we con-ti-nu in de gelegenheid worden gebracht om onszelf te vergelijken met ‘het ideaalbeeld’. Sommige mensen weten zichzelf hierin te beperken tot op een zekere hoogte, waardoor het voor hen dus geen alledaagse bezigheid of zelfs obsessie wordt. Voor de ander is dit lastiger. Zeker wanneer je makkelijk te beïnvloeden bent, kun je jezelf makkelijk verliezen in het geloof en streven naar ‘het ideaalbeeld’. (Welke naar mijn mening niet bestaat, iedereen is uniek. Maar dat is mijn mening 😉). Dit is één van de mogelijke factoren, welke een aanleiding kúnnen zijn bij het ontwikkelen van een eetstoornis.

Geen standaard hulpverlening

Vorige keer vertelde ik jullie wat de (mogelijke) factoren van MIJN eetstoornis zijn geweest. Hier kan ik nog niet met 100% zekerheid over praten, omdat ik met dit stuk nu volop aan de slag ben in mijn individuele therapie, maar dat het ermee te maken heeft gehad is zeker. Het onderzoeken wat ervoor heeft gezorgd dat ik mijn eetstoornis ben gaan ontwikkelen en in ben gaan zetten, is een belangrijk stuk van de therapie die ik nu volg. Misschien wel het belangrijkste en meest efficiënte  stuk. Vanuit daar kun je namelijk stappen gaan zetten. Het onderzoeken doe ik samen met mijn begeleidster bij Human Concern. Human Concern is dé (enige) vorm van hulp waar ik eigenlijk al die tijd naar opzoek ben geweest.

Aangezien ik al eerder ben opgenomen in een kliniek en dit niet zijn vruchten heeft afgeworpen, was ik dus al vrij snel zeker van mijn zaak. Ik wou niet nog eens hulp zoeken bij een standaard hulpverlening, waar ze eigenlijk alleen maar aan symptoombestrijding doen. Dit in combinatie met standaard protocollen en medicatie. Ik wil geen negatief beeld schetsen van de kliniek waar ik destijds zat. Er zijn namelijk wel een aantal dingetjes die ik daar wél heb behaald maar dat was merendeels fysiek, nauwelijks op psychisch gebied. En dát is nu juist waar het om draait, niet waar? Dat je koppie het allemaal weer kan rijmen en je weer blij kan zijn met jezelf en wie je bent. Ja, dat is iets waar ze bij Emergis niet echt bij stil hebben gestaan. Dat het niet direct goed met je gaat wanneer je op gezond gewicht zit en het er vanaf de buitenkant weer uitziet alsof je beter bent. Dit is de hoofdreden dat we stad en land hebben afgezocht naar iets of iemand die mij wél kon helpen en begeleiden, op een manier waarop ik er vertrouwen in had dat het mij echt beter kon maken.

Eerst in elkaar storten

Al snel kwamen we in aanraking met ‘Stichting JIJ’. Dit is een inloop huis voor mensen met een eetstoornis. Ik meldde me aan en werd lid. Vanaf februari tot en met mei 2017 heb ik hier ook wekelijks aan de startgroep deelgenomen. Echter kwamen we er al snel achter dat 1 x per week therapie verre van genoeg was qua begeleiding. Daarom zijn we naar iets intensievers opzoek gegaan en besloten weer te gaan voor opname, dit keer bij de ‘Ursula kliniek’. Dat was makkelijker gezegd dan gedaan, de wachtlijsten waren om te huilen. De minimale wachttijd om überhaupt ergens een intakegesprek te krijgen (laat staan hoe lang het duurt voordat je eenmaal in behandeling kan gaan) was 8 weken. Het is in Nederland namelijk zo dat je letterlijk bij je intake gesprek in elkaar moet storten, wil je direct opgenomen kunnen worden. En dan nog niet eens bij die kliniek zelf, nee dan word je opgenomen in het ziekenhuis waar ze je aan de sondevoeding leggen.

Zowel ik als mijn ouders waren zo geshockeerd van deze uitspraak (want op die manier werd het ons namelijk letterlijk verteld). Dat we zóóó klaar waren met de psychische hulpverlening. We begonnen het vertrouwen kwijt te raken in alle instanties, organisaties & begeleiding en besloten tóch weer thuis door te zetten. Zonder enig plan, maar alles beter dan hulp vanuit de hierboven genoemde setting/visie. Maar dat het thuis herstellen ook niet ging werken werd al snel duidelijk.

De laatste optie

Er was nog één optie over: Human Concern, een instelling waar ik al meerdere malen goede en positieve berichten en recensies over had gelezen. Echter was deze optie was voor mij ook bijna onmogelijk door de wachttijd van 16 weken. Echter wist ik vanuit het diepste in mijn hart dat dit was wat ik ECHT wilde. De behandeling en visie spraken mij telkens meer en meer aan en zeker nadat ik een blog van de oprichtster hiervan had gelezen. Human Concern kwam al een keer ter sprake toen ik een sessie bij een medium had en het allemaal even niet meer wist. Mijn vraag was: “Hoe ga ik hier bovenop komen?” En, nog belangrijker: gaat dit mij ook echt lukken? Zij zei toen dat ik eigenlijk al heel lang wist wat mij zou gaan helpen en waar ik in behandeling wilde, alleen durfde ik dit niet aan te gaan. Daarna heb ik tóch de stap gezet samen met mijn moeder en hebben we mij aangemeld. Wat mij tegenhield was: ‘Wat als het straks al beter met me gaat, en ik voordat de wachttijd voorbij is al geen hulp meer nodig heb?’. Mijn moeder zei toen: ‘Dat is dan toch juist alleen maar heel mooi en fijn als dat zo is? (Wat hoogst waarschijnlijk niet zo zal zijn, maar tòch)’. Dat was voor mij de beslissende factor. Vanaf toen hebben we ons volop gestort op het overbruggen van de wachttijd thuis.

Eindelijk een intake

Na wekelijks te hebben gebeld met Human Concern (zowel mijn moeder, vader, dokter, toenmalige begeleidster en bedrijfsarts) kregen ze bij HC door dat ik wel erg gemotiveerd was en we echt ten einde raad waren. Zij waren ons enige redmiddel, het enige waar we al onze hoop op hadden gevestigd. We hielden het contact in de wachtende periode met HC dus warm, wat wellicht heeft gezorgd voor een voorsprongetje. Na 12 weken wachten had ik dan ein-de-lijk mijn intake. Wat waren we blij! We hebben gehuild van blijdschap en nog steeds ben ik erg blij met onze keuze voor HC. Ik voel aan alles dat dit de mensen en de omgeving zijn die mij gaan helpen, waar ik vertrouwen in heb en me op mijn plek voel. Ik word hier gehoord en gezien als mens, individu. Ze werken zonder standaard protocol. Dit is wat HC voor mij als een warm bad laat voelen waar ik stapje voor stapje mijn weg naar herstel kan bewandelen met de juiste begeleiding van ervaringsprofessionals.

Deze blog zou eigenlijk in het teken staan van de visie en werkwijze van HC. Daar ben ik schrijvenderwijs een beetje vanaf geweken merk ik nu. Maar ik denk dat het zo ook wel duidelijk is. Voor nu weer even genoeg en haal ik diep adem. Besef ik nu dat dit mijn eerste stap richting herstel was en ik dit kan afvinken. Ik wens jullie een fijn weekend toe en hoop dat ik ook dit keer weer voor een inspirerend/informerend/enthousiasmerend blogje heb kunnen zorgen😅.

Veel liefs! X

Bedankt voor je verhaal weer meis! Ik ben weer benieuwd naar het volgende deel! Mocht je na het lezen van dit verhaal vragen hebben of dingen herkennen bij jezelf of een ander, mag je mij altijd (anoniem) mailen naar info@imarjoleine.nl. We zouden het heel leuk vinden als je laat weten wat je ervan vond!