Jullie vast al weleens gelezen dat ik Indische roots heb. Ik weet niet beter en ben er ook heel erg trots op. Mijn donkere haar en donkere ogen komen echt daar vandaan. Ik kan me voorstellen dat veel mensen misschien niet precies weten wat Indisch zijn is en dat er heel erg veel indo’s zijn in Nederland. Daarom vertel ik je er vandaag heel graag iets meer over. Zelf wist ik, toen ik klein was, ook niet precies wat het was. Ik verwarde het met `India en Indonesiers, maar Indisch is echt iets anders. Naarmate ik ouder werd ging ik erover lezen en bezocht ik zelfs Indonesië om op zoek te gaan naar mijn roots.

Indisch

Indisch betekent dat je een “Indische Nederlander” bent, een Nederlander met Indische voorouders dus. Mijn voorouders komen uit Nederlands-Indië, toentertijd een kolonie van Nederland en tegenwoordig Indonesië. Indisch is dus iets anders dan Indonesisch of Indiaas, soms wordt dit weleens met elkaar verward. Mijn oma is geboren op het eiland Java en woonde in Batavia, tegenwoordig Jakarta. Oma had een Indische moeder en Europese vader en is daarmee dus een echte Indo (Aziatische ouder + Europese ouder). Oma groeide op in een groot gezin in de bergen van Indië, ze was alleen in de zomervakantie thuis verder groeide ze op op kostschool bij de nonnen. Wanneer je een Indische voorouder hebt ben je dus een indo. Ook al is dit in een verre generatie, indo ben je en zal je altijd zijn 🙂

Wat Indisch zijn voor mij is

Ik kan het niet goed verklaren maar ik voel me erg verbonden met het Indische deel van mij. In principe ben ik gewoon een heel groot deel Nederlands maar toch zie je goed aan mij dat ik andere roots heb. Ik heb donker haar, donkere ogen en een beetje een getinte huid terwijl mijn moeder blond is. Toen ik nog klein was zei mijn oma altijd al dat ik haar Anak Indo (Indische kind) was. Ze vertelde me verhalen over Indië, hoe ze samen met haar zusjes avonturen beleefde en hoe er apen in hun tuin zaten. Reuze interessant vond ik het. Samen keken we alle fotoboeken en vertelde oma mij steeds weer hoe het in Indië was, ook leerde ze ons Indische woordjes. Toen ik een jaar of 10 was hield ik een spreekbeurt over Indonesië waarin ik alle verhalen van mijn oma aan de klas vertelde. Ik droeg een sarong die ik van haar had gekregen en kreeg een 9 voor mijn spreekbeurt.

De Tweede Wereldoorlog

Oma heeft haar hele jeugd in Indië gewoond, tot de Tweede Wereldoorlog uitbrak. Opeens werd Java bezet door Japanners en moest oma met haar familie naar een kamp.  Er werd hen verteld dat ze veilig zouden zijn in het kamp. Mannen en vrouwen werden gescheiden, mannen vanaf 10 jaar gingen naar een apart kamp. Er kwamen steeds meer mensen naar de kampen, inmiddels werden er steeds hogere hekken omheen gezet en zaten ze opgesloten. De omstandigheden werden steeds slechter, ze woonden met veel te veel mensen in een klein huisje, er was geen eten meer en ze moesten op appèl voor de Jappen waar ze uren met hun blote voeten op het gloeiend hete asfalt stonden. Oma werd ziek, ze kreeg hongeroedeem en ook haar familie was er heel slecht aan toe. Oma’s broer was te werk gesteld aan de Birma spoorlijn (Thailand) en overleefde dit niet. Ook haar moeder en zusje overleden toen de oorlog bijna voorbij was aan hongeroedeem. Oma was getekend voor het leven door deze verschrikkelijke tijd.

Naar Nederland

Oma kwam een aantal jaar na de oorlog naar Nederland. Het was niet meer veilig in Indië, Soekarno kwam aan de macht en vond dat alle mensen die niet 100% Indonesisch waren het land uit moesten. Mijn oma was dat niet, zij had immers ook Europese voorouders. Het gevaar werd steeds groter en oma verkocht haar huur(!)huis. Van dit geld zijn ze op de boot naar Nederland gestapt. Nooit zou ze nog terugkeren naar het land van haar roots.. Weken waren ze onderweg toen ze in Nederland aankwamen, zonder enige persoonlijke bezittingen. Oma vertelde dat ze zelfs geen identiteitskaart of geboortepapieren meer had, de vrouw van de gemeente zei tegen haar “Sorry, maar dan bent u nooit geboren” oma was verontwaardigd en wees naar haar lichaam “En wat is dit dan?!” “Dat weet ik ook niet” luidde het antwoord van de vrouw. In Nederland ontmoette oma uiteindelijk mijn opa, ze trouwden en kregen kinderen. Uiteindelijk heeft oma 11 kleindochters gekregen en ook achterkleinkinderen, haar kinderen waren haar alles. Ze vond het geweldig als we kwamen en genoot er enorm van, en altijd vertelde ze over Indië, het land van haar roots.

Indische roots

En nu is alles wat er nog over is, de nazaten van mensen uit Indië. De “Indische oma’s” sterven uit, ze worden ouder en overlijden uiteindelijk. De verhalen die zij vertelden kunnen alleen wij, hun kinderen en kleinkinderen nog navertellen. Ik vertel iedereen die het maar wil horen over mijn Indische roots en ben daar trots op. Gelukkig ben ik niet de enige en zijn er inmiddels heuse Facebookgroepen zoals Indo’s be like & HoezoIndo. Ook het blad Moesson is een blad voor Indo’s. Heel erg tof en herkenbaar! Mijn oma is helaas afgelopen jaar overleden en ik mis haar heel erg. De laatste tijd lees ik veel over Indië en verdiep ik me erin, samen met oma’s verhalen wordt het voor mij een steeds completer beeld. Ik geloof dat Indisch zijn een gevoel is, heel mijn familie is het in principe alleen voelt de ene het meer dan de andere. Oma was enorm getekend door alles wat zij mee heeft gemaakt. Ik als haar “Anak indo” hoop de Indische roots toch nog een beetje levend te houden en haar verhaal door te vertellen, want dit mag nooit vergeten worden.