Als een depressie je achtervolgt

Er wordt steeds meer aandacht aan besteedt: 1 op de 15 jongeren krijgt of heeft een depressie. Iets wat helemaal niet gek is in deze veeleisende maatschappij. Een paar jaar geleden hoorde ik zelf bij die 1 op de 15, ik had zelf namelijk een depressie.

Hoe het begon

Ik was altijd een vrolijk meisje, soms wat zwaarmoedig maar dit ging altijd wel weer over. Op mijn 15e veranderde dat voorgoed: met mijn beide ouders ging het niet goed. Van een onbezorgd kind was ik opeens volwassen geworden. Ik moest voor mezelf zorgen, ik moest vechten om mijn dagelijkse leven te kunnen blijven voortzetten. Ik ging door een enorm moeilijke tijd. Een paar maanden later, in de winter van 2011, ging het ogenschijnlijk allemaal weer goed maar bij mij had dit diepe sporen nagelaten. Ik huilde vaak en kon niet meer naar school. Ik voelde me niet vrolijk meer en als ik wakker werd zag ik tegen de dag op.

Ik stapte naar de huisarts waar ze mij vertelde dat ik wat er gebeurd was nog zou moeten verwerken. Zo kwam ik voor het eerst in aanraking met de hulpverlening. Iedere week had ik gesprekjes met de praktijkondersteuner bij de huisarts, zij werkte bij een GGZ organisatie. Na een tijdje beoordeelde ze dat het weer beter met me ging, ik hoefde niet meer te komen voor gesprekken.

Altijd die lach

Mijn grootste kracht en daardoor ook zwakte was dat ik altijd bleef lachen. Hierdoor zag niemand hoe het echt met mij ging en dacht iedereen dat er niks aan de hand was. Ik hield mezelf een masker voor wat door bijna niemand te doorgronden was. Als iemand vroeg hoe het met me ging zei ik altijd dat het goed ging. Ik was niet op alle momenten depressief, natuurlijk waren er ook wel leuke momenten maar die voelde ik niet echt. Soms zat ik met heel veel mensen in een ruimte maar voelde ik me alsnog eenzaam. Iedereen lachte en was blij, maar ik voelde het niet.

In die tijd zat ik op de havo en kon ik bijna niet naar school. Niet omdat ik niet wou, het ging niet. Ik was bijna iedere week wel een of meerdere dagen ziek. Niet lichamelijk maar puur geestelijk. Iedere ochtend als ik wakker werd voelde ik zo’n grote weerstand om de dag te beginnen, het ging gewoon niet.  Soms fietste ik naar school en was ik, eenmaal aangekomen, zo overstuur dat ik huilend weer terug fietste. Alleen al aankleden kostte me heel veel energie. Op momenten dat ik er wél was was ik altijd “vrolijk” waardoor leraren dachten dat ik me aanstelde en geen zin had om naar school te gaan.

Geen begrip

Van school kreeg ik 0,0% begrip. Leraren maakten me af en toe belachelijk in de klas: “Goh ze is er ook weer een keer” of “Als je later werkt, ga je je dan ook ziekmelden als je geen zin hebt?” waren opmerkingen die ze temidden van de hele klas tegen me zeiden. In die tijd stapte ik wéér naar de huisarts. Gezien mijn erfelijke aanleg voor depressies en steeds terugkerende somberheid vroeg ik haar of er geen medicijnen voor me zouden zijn waardoor ik me beter zou voelen. Haar antwoord was dat ik nog veel te jong was voor medicijnen en maar gewoon weer in therapie moest. Huilend ging ik weer terug naar huis, was ik gek geworden? Ook werd nooit de link gelegd dat ik een depressie zou hebben. Mijn stemming wisselde erg: er waren dagen dat het redelijk goed ging, daarna was ik weer depressief. Zo ging het een tijd door. Volgens de DSM V (wordt gebruikt om psychische ziekten de diagnosticeren) moet er sprake zijn van aaneengesloten perioden van somberheid, minstens 2 weken of langer. Omdat dit bij mij niet zo was vonden ze het geen depressie.

Weer in therapie

Wederom ging ik in therapie. Iedere week liep ik bij de jeugdpyschiatrie waar ik me wel iets meer begrepen voelde. Ik kreeg therapie maar deze was nog steeds niet echt gericht op een depressie. Ook hier had ik altijd weer die lach op mijn gezicht. Ik leerde mijn gedachten op een rijtje te zetten en met negatieve gedachten om te gaan. Na een aantal gesprekken was ik dusdanig opgeknapt dat ik weer niet meer hoefde te komen. Ik ging weer proberen om naar school te gaan en er iets van te maken.

Nog geen halfjaar later zat ik weer bij de huisarts. Het ging niet meer, ik was nog steeds depressief. Ze stuurde me wederom door naar de jeugdpsychiatrie waar ik eindelijk iemand trof die me begreep. Gezien mijn familie met aanleg voor depressies van beide kanten en mijn steeds terugkerende depressie concludeerde ze dat ik hoogstwaarschijnlijk een stofje in mijn hersenen mis. Toen dit werd uitgesproken was ik zo opgelucht: ik was depressief en er kon iets aan gedaan worden. Ze zei niet standaard “Ga maar weer gesprekken voeren” maar luisterde eindelijk naar mij en dat ik graag medicijnen wou.

Eindelijk ging het beter

Ze besloot mij een vrij lage dosis antidepressiva voor te schrijven. Puur om te kijken of dit voor me zou werken. Ik zou ook cognitieve gedragstherapie krijgen, de combinatie “praten en pillen” werkt vaak erg goed. Ook zei ze dat ik daadwerkelijk een depressie had en niet “zomaar” somber was. Ze gaf mij de bevestiging dat ik echt niet gek was maar dat dit een ziekte is. Vanaf dit moment begon het beter te gaan. Ik huilde steeds minder en kon meer aan. De antidepressiva begon zijn werk te doen en ik voelde me krachtiger, kon meer weerstand bieden aan de depressie. In combinatie met de cognitieve gedragstherapie heeft dit enorm goed gewerkt.

Inmiddels is dit laatste alweer een jaar of 2 geleden en inmiddels kan ik zeggen dat het goed gaat. Ik ben redelijk stabiel en kan weerstand bieden aan mijn depressie, die af en toe echt nog weleens sluimert. Genezen zal het nooit, het is iets wat bij je hoort en maakt tot wie je bent. Inmiddels kan ik weer voelen: ik kan oprecht heel gelukkig en blij zijn en durf te praten over wat ik voel. Gelukkig heb ik nu enorm veel goede dagen met af en toe eens een slechtere dag. Iets wat ik nooit had gedacht!

Ik ben niet de enige

Ik heb me zo ontzettend vaak onbegrepen gevoeld. Zowel op school als bij de huisarts. Als jongere met een depressie word je vaak veroordeeld zonder dat mensen weten wat er met je aan de hand is. Ik vond het eng om mijn verhaal op te schrijven maar ik wou het enorm graag doen. Ik weet zeker dat ik niet de enige ben die hier doorheen is gegaan. Al is er maar één iemand die dit leest en zich gesteund voelt, dan ben ik al blij. Ik wens dan ook iedereen die hier doorheen gaat heel veel liefde toe. Weet dat er altijd weer een morgen komt en dat er licht is aan het einde van de tunnel. Ook ik heb dit ervaren, ookal dacht ik soms dat ik dat licht nooit zou zien.  Zet ‘m op <3