En toen opeens was alles anders… Op 19 juni is mijn lieve oma overleden en stond onze wereld op zijn kop. Pas deelde ik nog dat mijn oma 90 was geworden in februari, gelukkig hebben we dat nog super goed gevierd met heel veel vrienden en familie van oma. Na haar verjaardag ging het eigenlijk ook hartstikke goed met haar, tot ze opeens heel veel last kreeg van het warme weer.

Het leven is als sneeuw
je kunt het niet bewaren
troost is dat jij er was
uren, maanden, jaren

“Jullie hoeven niet te komen hoor”

Iedere vrijdag gingen mijn moeder en ik eigenlijk naar mijn oma toe. Soms met m’n vader en met Rozie, maar vaak ook samen. Vaak deden we wat boodschappen voor haar en aten vaak met elkaar. Soms gingen we ergens eten en soms bestelden we sushi of patat. Vergeleken met een paar jaar geleden kon mijn oma minder; toen ze 86 was nam ze nog rustig de tram naar de stad en ging met vriendinnen een hapje eten in de Markthal. Maar na het breken van haar heup lukte dat niet meer. Afijn, donderdag de 15e belde ze dat ze last had van de warmte en dat we niet hoefden te komen. Omdat m’n moeder en ik allebei onze wenkbrauwen gingen laten doen waren we toch al in de stad en gingen we uiteraard gewoon langs. Wat we daar aantroffen was écht niet goed. M’n oma had het zwaar benauwd en ik zag meteen dat dat echt niet alleen door het warme weer kwam. Ze moest naar het ziekenhuis en samen met m’n moeder en oom waren we bij haar. Ik ging mee in de ambulance en m’n oma kon gelukkig terecht in “haar” ziekenhuis waar ze ook aan haar heup geopereerd is.

Toen ging het snel

Ze heeft twee dagen in het ziekenhuis gelegen en verzwakte enorm snel. Ik heb haar nog kunnen knuffelen en gezegd dat ik van haar hield. Ook hield ik haar hand vast en hebben we gepraat over van alles en nog wat. Ik deed haar armband af en liet haar zien dat ik hem nu droeg, ze vond het goed zei ze. Op maandag 19 juni in de vroege morgen (3.00) werden we gebeld dat ze er niet meer was. Wat er toen gebeurde was zo surreëel: midden in de nacht naar het ziekenhuis, via de spoed naar binnen. Daarna naar een apart kamertje waar mijn lieve oma levenloos lag. We waren met elkaar en omhelsden elkaar, zaten een tijd aan haar bed in de vroege ochtend lieten we het daglicht de kamer binnen. De skyline van Rotterdam op de achtergrond, de Zalmhaventoren waar mijn oma een grondige hekel aan had ’toevallig’ net bedekt achter een ander gebouw. De auto’s razen door, de stad komt tot leven en ons leven stond stil. Ik belde onze geweldige uitvaartverzorgster Evelien, waarvan ik net de avond daarvoor het nummer in mijn telefoon had gezet ‘voor het geval dat’.

De roes daarna

De hele week daarna was een roes; er moest zoveel geregeld worden. Een kaart, kist, ceremonie etc. We zijn hier geweldig in begeleid en hebben alle ruimte gekregen om afscheid te nemen. Zo hebben we mijn oma met elkaar als familie in de kist getild en hebben mijn moeder en ik haar samen aangekleed, in haar net nieuwe kleding. Het afscheid was op een kasteel, met mooie muziek en persoonlijke toespraken. Daarna een wijntje en een hapje met elkaar en ruimte om herinneringen op te halen. Met een erehaag ging oma weg, en wij gingen met haar mee tot het állerlaatst. Ik weet zeker dat ze het zelf geweldig had gevonden, en stiekem voelde ik ook dat ze erbij was. Ondanks dat het heel verdrietig was, heb ik de afgelopen weken ook als heel mooi ervaren. Ik zal mijn oma vreselijk missen, maar alle warme herinneringen koesteren en haar nabijheid op een andere manier blijven voelen.

16-02-1933 – 19-06-2023, voor altijd in mijn hart. Onze Nora zal je met heel veel blijdschap begroet hebben toen je boven aan kwam, jullie waren zó gek op elkaar.