Iets meer dan 6 jaar geleden schreef ik een blog om Nora te introduceren, ons hondje wat ik samen met mijn ouders adopteerde uit Spanje. Nu is het moment gekomen dat we afscheid van haar hebben moeten nemen. Omdat ik vaak dingen over haar deelde en ze simpelweg gewoon geweldig was, wil ik een blogpost aan haar wijden. Want dat verdient ze.

Spanje

Ik zat zoals zo vaak te scrollen op Facebook en zag een hondje voorbijkomen met prachtige krullen en de liefste oogopslag. Dat bleek Nora te zijn en meteen zag ik het helemaal voor me; samen wandelen, knuffelen en leuke dingen doen. Zonder mijn ouders hierover in te lichten informeerde ik naar haar en even later besloten we met elkaar haar te adopteren. We haalden haar op en ze liep meteen met ons mee, keek niet meer achterom naar haar pleegmoeder (later toen ze bij ons woonde, weigerde ze om te wandelen met iemand die zie niet goed kende). Noor kwam uit Spanje, waar ze naar het asiel was gebracht door de kinderen van haar eigenaar. Hij was overleden en de familie wilde haar niet. Een stichting haalde haar naar Nederland en ze werd ondergebracht bij een super lieve pleegmama.

Krulletjes

Al snel leefde Nora het leven van een prinses. Slapen in bed, elke dag kip eten en kaas snacken en los lopen buiten. Ze werd steeds gelukkiger en dat was te zien aan haar vacht en houding; ze kreeg krullen en moest zelfs naar de trimmer! Ook gingen haar oortjes steeds meer omhoog staan en werd ze steeds ondeugender. Overal ging ze mee naartoe; op vakantie, uit eten of naar een verjaardag. Niets was haar te gek en autorijden vond ze geweldig. Ook aandacht vond ze leuk, maar het liefste was ze toch wel bij ons. Altijd pakte ik haar lekker op en knuffelden we. Ze lag altijd tegen me aan. Wat kenmerkend was voor haar, was dat ze altijd blij was als ik thuiskwam of een van mijn ouders. Dan sprong ze van de bank en ging “loeien” zoals wij dat noemden. Ik denk dat geen enkele andere hond dat doet…

Knuffelen

Altijd kwam ze ons knuffelen, we maakten leuke en blije dingen mee. Maar ook mindere dingen; maar gelukkig was Noor er altijd om mij te troosten. Vorig jaar werd er bij haar een tumor ontdekt, maar ook dat kreeg haar er niet onder. Ze werd geopereerd en kreeg uiteindelijk twee chemo’s. Na een paar dagen was ze hersteld en ze bleef altijd haar lieve, vrolijke zelf. Wat ging het goed met haar, ze rende nog steeds zo hard als een jonge hond en was nog altijd heel blij. Tot ze opeens op 17 november niet lekker was. Even later kon ze haar hele achterlijf niet meer bewegen. In haar oogjes zag ik het al, het was klaar. Met gierende banden naar de dierenarts, mijn moeder met Nora in haar armen en ik achter het stuur. Al in de auto dachten we dat ze haar laatste adem uitblies, maar ze had nog een hartslag. Echter was ze al niet meer bij bewustzijn. Bij de dierenarts moesten we haar laten gaan. We hielden haar in onze armen en vertelden hoeveel we van haar hielden.

Na het afscheid

De dagen daarna waren heel erg zwaar, ik besefte nauwelijks wat was gebeurd en heb heel veel gehuild. Ik had er nooit bij nagedacht dat ze al snel zou komen te overlijden, ook omdat ze pas net 10 was en dat helemaal niet zo oud is voor een klein hondje. Als ik dacht aan afscheid nemen van haar, dacht ik dat het geleidelijk zou gaan en we zouden merken dat ze steeds ouder en minder fit zou worden. Aan de ene kant zijn we blij dat ze nooit heeft hoeven lijden, maar ook verdrietig omdat ze uit ons leven is gerukt. We hebben Noor laten cremeren en haar as opgehaald, dat staat nu bij mijn ouders in een prachtige urn. Samen met haar halsbandje en wat foto’s. Ook bij mij thuis heb ik een gedenkplekje gemaakt met haar pootafdrukje in klei en een schilderij van haar. Ook al doet het heel veel pijn om te leven zonder Noor, toch had ik de tijd met haar nooit willen missen en zou ik het nog 1000 keer overnieuw doen.

Dankjewel liefste Noor, niet meer in ons midden maar voor altijd bij ons en in onze harten. We love you to the moon and back <3