De reden dat het even stil bleef na mijn vorige blog, is dat het allemaal nogal anders is gegaan dan we verwacht en gehoopt hadden. De operatie van Noor is gelukkig allemaal goed gegaan en de hele tumor is verwijderd. Wij hebben ervoor gekozen om de tumor op te laten sturen en onderzoeken; anders weet je immers nooit wat het precies was en of er eventueel nog aanvullende behandelingen/adviezen etc nodig zijn en waar je in de toekomst rekening mee moet houden.

Na de operatie

Toen de operatie eenmaal achter de rug was en Noor weer aan het opknappen was heb ik eigenlijk helemaal niet meer gedacht aan het onderzoek. Ze moest trouwens 2x geopereerd worden omdat ze de hechtingen los had gemaakt.. Die avond na de tweede operatie brak ook mijn oma nog eens haar heup. Het waren bizarre weken en enorm stressvol. Op maandag belde de dierenarts met heel slecht nieuws; de tumor was graad 3, de meest kwaadaardige vorm die je kan hebben, en zat ook in een lymfeklier. Die is gelukkig ook verwijderd maar dat het al uitgezaaid was konden ze niet uitsluiten. Daarom moesten we een paar dagen later naar de dierenkliniek komen voor echo’s en scans om te kijken of er uitzaaiingen waren. Vanaf dat moment kwamen we echt in een rollercoaster van emoties terecht. Ik kon me niet meer concentreren op werk, sliep slecht, at slecht en wilde het liefst 24/7 vastgeplakt zitten aan Nora.

Tranen

De dagen na het nieuws bleef ik bij mijn ouders, ik kon het niet verdragen om weg te gaan bij Nora terwijl ze, voor mijn gevoel, net een soort doodsvonnis had gekregen. De nodige tranen vloeiden en ik voelde intens verdriet. Nora is mijn allereerste hondje en heel bijzonder voor me, van een relatief onschuldig bultje gingen we opeens naar een tumor, meest kwaadaardige tumor en daarna misschien al uitzaaiingen. Dat was teveel om op dat moment te verwerken. Een paar dagen later ging ik samen met mijn moeder en Noor naar de dierenkliniek; Nora voelde al dat er iets ging gebeuren en trilde de hele autorit. Tijdens de echo en röntgen wilde ze niet meewerken waardoor ze weer onder narcose moest. We mochten meekijken met de echo en er was godzijdank niets bijzonders op te zien! Geen uitzaaiingen en ook op de röntgenfoto niets. Wat waren we intens blij!

Chemotherapie

Een tijdje later mochten Noor haar hechtingen eruit en was ze “genezen”. Toch raadde mijn dierenarts aan om ons nog door te verwijzen naar een oncoloog. Even later had ik hier een belafspraak mee en zijn prognose was niet zo rooskleurig; honden met haar tumor die geen chemo krijgen zijn er vaak binnen een jaar niet meer. Met chemotherapie kunnen we eventueel uitzaaien vertragen en haar leven rekken. Volgens de oncoloog moeten we er vanuit gaan dat er uitzaaiingen komen, alleen op een later moment. Niet wat we wilden horen, maar de keuze was snel gemaakt. Dit gaan we doen, alles wat we kunnen doen om haar langer bij ons te hebben doen we. Uiteraard wel zolang het dragelijk is voor haar. Gelukkig is dat nu nog zo; ze heeft helemaal nergens last van en is heel blij.

Ik schrijf deze blog de avond voordat ze haar eerste chemo krijgt. Ik heb er tegenop gezien en ook naar uitgekeken, hoe sneller hoe beter. Toch vind ik het ook eng; hoe gaat ze erop reageren? Zal ze zo blij en levendig blijven als ze nu is? Na 3x chemo maken ze weer een scan en echo om te kijken of er nog steeds geen uitzaaiingen zijn, dat is iets waar ik wel gigantisch tegenop zie. De stress van de eerste echo heeft er flink in gehakt. Omdat de kosten van de chemo niet allemaal vergoed worden, ben ik een doneeractie gestart. Ik heb al heel veel donaties mogen ontvangen waar ik ZO dankbaar voor ben <3 Alle mensen die ooit een hond hebben gehad zullen weten hoe bijzonder een hond kan zijn en onze keuze begrijpen. Bedankt voor het lezen en ik hou jullie op de hoogte!