Leven met een eetstoornis, hoe is dat? Hoe voelt het als er een soort monster in je hoofd zit die constant de controle van je wil overnemen? Hoe voelt het om je normale leven stil te zetten om dit monster aan te gaan pakken? Iemand in mijn zeer nabije omgeving vecht al een tijdje tegen een eetstoornis. Ik vroeg haar of ze het leuk zou vinden om af en toe blogjes te schrijven voor mijn site en tot mijn vreugde zei ze “JA!”, waar ik ontzettend trots op ben. Ze neemt ons mee in haar hoofd en op de weg naar herstel, voor een gezond en gelukkig leven. 

De voorgaande delen in deze serie van gastblogs kun je hier vinden.

Hi lieve iMarjoleine lezers!

Het is alweer een tijdje geleden sinds mijn laatste gastblog online is gegaan. Welke wederom zeer positief is ontvangen. Dank jullie wel daarvoor! Er zijn dus alweer een aantal weken verstreken en weer veel dingen gebeurd. Zowel binnen mijn therapie als hier thuis. Graag deel ik mijn update van deze afgelopen weken met jullie in deze nieuwe blog 🙂

Kern van de eetstoornis

Ik ga nu dus wekelijks naar Den Haag voor mijn therapie bij Human Concern, ik heb hier 2 keer per week een gesprek met mijn therapeut. Samen proberen we, door middel van intensieve gesprekken, achter de kern van mijn eetstoornis te komen. Wat vaak wordt gedacht is dat de oorzaak van een eetstoornis te maken heeft met aandacht tekort, pesterijen over gewicht/figuur of zelf ontevreden zijn met je figuur/lichaam. Bij een klein percentage van de mensen met een eetstoornis is dit dan ook zo, hier ging ik bij mijzelf eerst ook heel lang vanuit. Dat ik nu eenmaal onzeker was en gevoelig voor lijnen/afvallen etc. Daarom zocht ik ook nooit echt verder. Tot mijn behandeling bij Human Concern begon en er op een heel andere manier naar een eetstoornis werd gekeken. Niet alsof het één of ander groot agressief monster is, zoals veel reguliere instanties dit wel doen.

Schreeuw vanuit jezelf

Toen ik bij HC in behandeling ging werd mij al snel duidelijk dat het vinden van de oorzaak van mijn eetstoornis echt wel wat meer aandacht vergde. Eigenlijk is het het belangrijkste onderdeel van de therapie omdat je van hieruit stappen kan zetten. Bij HC besteden ze heel veel aandacht aan het samen onderzoeken van de oorzaken van je eetstoornis, het kijken naar wat eronder ligt. Ze duiken als het ware samen met jou het diepe in. Hier komen vaak veel pijnpunten en nare emoties bij kijken. Maar dat is helaas nodig en gaat later zijn vruchten afwerpen. HC, en ik nu ook, gaat er namelijk vanuit dat bepaalde gebeurtenissen in je leven (welke onverwerkt, verkeerd verwerkt of verdrongen zijn), er uiteindelijk voor hebben gezorgd dat jij je eetstoornis bent gaan ontwikkelen. Het is voor jou een veilige manier en levenswijze om met deze situaties te kunnen dealen. Bij HC word een eetstoornis niet alleen maar als negatief beschouwd. Zij zien het als een schreeuw vanuit jezelf. Een schreeuw vanuit je ‘eigen-ik’ die om hulp schreeuwt. Hulp bij het verder ontwikkelen van je ‘eigen-ik’, hulp bij het verwerken van gebeurtenissen uit het verleden, hulp bij het ontdekken van je ‘eigen-ik’ en dus een schreeuw van hulp om nu na al die jaren eens tijd en zorg voor jezelf te nemen.

Puzzelstukjes

Die zoektocht is voor mij dus in juni van start gegaan. We zijn er nog niet, maar ik denk dat we aardig op weg zijn en bijna alle puzzelstukjes van de oorzaken van mijn eetstoornis in elkaar vallen. Deze zoektocht heeft (nog steeds) heel veel emoties losgemaakt. Je gaat je natuurlijk allemaal dingen realiseren. Wat me vooral raakte is dat ik besefte hoe streng ik eigenlijk voor mezelf ben. Een voorbeeld hiervan is: bij het ontwikkelen van mijn eetstoornis, heb ik ook een ernstige vorm van bewegingsdrang ontwikkeld. Hierin ben ik heel streng voor mezelf en put ik mezelf simpelweg totaal uit. Dit is ook weer iets wat zich vanuit een bepaald gevoel heeft ontwikkeld en erger is geworden. Daar ben ik ook binnen mijn therapie achtergekomen. Het geeft me namelijk het gevoel van controle over bepaalde situaties te hebben, het gevoel van zekerheid en veiligheid, wanneer ik me aan die regeltjes houd. Wat natuurlijk schijn is, maar probeer jezelf dat maar eens wijs te maken. Nét nadat je jezelf hebt aangeleerd hoe je je zo goed mogelijk (maar nooit goed genoeg natuurlijk) aan die regeltjes kan houden. Jezelf iets aanleren is heel makkelijk. Maar jezelf iets afleren is verdraaid moeilijk.

Medicijnen

Geen heftige paniekaanvallen meer

Systeemgesprekken