Het is inmiddels alweer 5 jaar geleden dat ik slaagde voor de HAVO. Ik weet het nog als de dag van gisteren: de examens, het wachten op het telefoontje en vervolgens de enorme blijdschap en ontlading. Afgelopen week was het weer zover: de examenuitslagen en de vlaggen die uit gingen. Het leek me leuk om eens terug te blikken naar 2013, het jaar dat ik slaagde voor de HAVO. Hoe ging het toen ik slaagde? En hoe was mijn middelbare schooltijd eigenlijk?

“Bewijs je maar”

Als het aan mijn docenten op school had gelegen, had ik de havo nooit afgemaakt. Ik haalde in 3 havo slechte cijfers voor schei- en natuurkunde en heb die vakken dus ook laten vallen in het 4e jaar. Omdat ik door die vakken op meer onvoldoendepunten kwam dan “mocht” wilden ze mij eigenlijk naar de Mavo hebben. Gelukkig heeft mijn mentor toen enorm voor mij gestreden en mocht ik tóch over naar 4 havo met de woorden “bewijs je maar”.  Dat ik het makkelijk kon bewees ik toen ook: ik haalde prima cijfers en had geen onvoldoendes. Wel zat ik niet zo goed in mijn vel waardoor ik af en toe niet op school was, maar dat heeft gelukkig geen invloed gehad op mijn cijfers.

5 HAVO

Toen ik eenmaal in 5 HAVO belandde, vond ik het toch wel spannend worden. Nog steeds zat ik geestelijk niet zo goed in mijn vel en ook hier heb ik dus best weer een aantal uurtjes gemist. Zelfvertrouwen had ik niet echt in die tijd, en ik was er dan ook van overtuigd dat ik het niet ging halen. Ik heb achteraf geen idee waarom, want ik stond er prima voor. Leraren vonden het ook erg leuk om me dat in te prenten, als ik er een keer niet was zeiden ze “zo ga je je examen nooit halen”. Erg opbeurend als je je toch al niet fijn voelt. Toen de eindexamens eraan kwamen leerde ik uit examenbundels en eigenlijk gingen ze super goed. Zonder heel veel te leren kon ik ze goed maken. Achteraf keek ik ze na via internet om alvast mijn cijfer te bepalen, dat vond ik heel erg fijn. Na alle examens kon ik dus ook wel concluderen dat ik hoogstwaarschijnlijk geslaagd was, al weet je dat nooit zeker…

Geslaagd!

En toen was daar de dag van het telefoontje… Ik kon tussen 16.00 en 17.00 uur gebeld worden en als je geslaagd was hoorde je niks. Het wachten was zó spannend. Vooral die laatste minuten: je gaat er eigenlijk al vanuit dat je niet meer wordt gebeld maar stel dat het toch nog gebeurt?! Toen de tijd was verstreken kwam langzaam de eerste blijdschap. Even later verscheen er een lijst met de namen van de geslaagden en ja hoor, daar stond ik! Dat moment was echt magisch, m’n ouders en ik moesten allemaal huilen. Ik had een moeilijke middelbare schooltijd gehad, flink wat lessen gemist maar tóch had ik het gewoon geflikt. Dat was het moment dat ik dacht: zie je nou wel, ik kan dit gewoon. Om mezelf zo te bewijzen terwijl in eerste instantie eigenlijk geen enkele leraar in mij geloofde voelde heerlijk. Meteen ging de vlag uit met mijn tas eraan en ging ik naar school voor de cijferlijst. Ik had allemaal ruime voldoendes gehaald en kon mijn middelbare schooltijd afsluiten met mooie cijfers en een prachtig diploma. Zelden was ik zo trots op mezelf.

Gefeliciteerd alle geslaagden! Hoe was jouw middelbare schooltijd? 

PS: Mocht je willen weten wat er in die tijd met mij aan de hand was, ik schreef er hier een hele open en gevoelige blog over.