Vandaag is het 4 mei, een dag om extra stil te staan bij ons leven in vrijheid. Er is geen dag dat ik het me meer realiseer dan vandaag: het leven wat wij nu, in alle vrijheid, kunnen leven is bijzonder. Heel bijzonder. Het lijkt zo normaal: je kan worden wat je wil, je hoeft niet bang te zijn en je huis is een veilige plek.
Gisteren realiseerde ik het me opeens: er zijn tijden geweest dat het heel anders was. Tijden dat je zelfs moest vrezen voor je leven, zonder dat je iets fout gedaan had. Onschuldige mensen werden vermoord, in kampen gestopt. Je huis was niet veilig, er konden zomaar mensen binnenvallen om het te doorzoeken. Zelfs je geliefden konden meegenomen worden. Wat moet dat ontzettend angstig geweest zijn. Bij RTL late night werden indrukwekkende verhalen verteld (klik hier & hier), een vrouw die de oorlog meemaakte vertelde hoe haar vader nooit meer terugkwam en de moeder van een militair vertelde hoe ze hem verloor in Afghanistan.
Tegenwoordig lijkt het zo vanzelfsprekend: je huis is privé, daar kan niemand anders in. Ook kun je studeren, naar school gaan, werken en je mening geven als je dat wil. Soms denk ik er weleens over na: stel je voor dat de plaats waar je in woont opeens wordt gebombardeerd, dat je huis doorzocht wordt en dat je familie wordt meegenomen. Dat is toch verschrikkelijk?
Zelf heb ik vooral veel verhalen gehoord over de oorlog in Nederlands-Indië. Mijn oma komt hier vandaan en leefde ten tijde van de Tweede Wereldoorlog in Jakarta (toen nog Batavia) op Java. Ook hier werden zij en haar familie in een kamp gezet, urenlang moesten ze op het gloeiend hete asfalt staan en eten was er niet. Haar zusje, broer en moeder overleefden de oorlog niet. Wat moet het je tekenen voor het leven als je zoiets meemaakt. Het niet weten of er ooit nog een morgen komt, of je de volgende dag überhaupt wel zal halen.
Ik vind het heel belangrijk om elk jaar weer te denken aan de mensen die vochten in de oorlog en hun leven gaven voor onze vrijheid. Ik denk niet alleen aan de slachtoffers van de Tweede Wereldoorlog, maar aan de slachtoffers van alle oorlog ter wereld, ook nu. Helaas is er in veel landen nog steeds oorlog en zijn bombardementen en beperking van vrijheden aan de orde van de dag…
Het enige wat ik kan hopen is dat aan al deze gruwelijkheden ooit een einde komt en dat er geen onschuldige mensen meer sterven door onzinnige oorlogen. Maar helaas zal dit ijdele hoop zijn.
Herdenken jullie ook op 4 mei?
PS: Normaal komen mijn blogposts altijd ’s ochtends online, maar door een technisch probleempje nu pas. Mijn Yoast SEO plugin is plotseling weg en kan hem niet meer opnieuw installeren. Iemand tips?
Laat een reactie achter